Баба Мара ја исекла крушата во дворот за да не ја берат децата, а потоа се случило чудо

Таа беше централна фигура во родниот град, а во соседството важеше за посебна фигура. Некои моменти од детството често остануваат во нашите сеќавања засекогаш. Често се работи за необични моменти кои се врежани во нашите умови или за конкретни луѓе кои ги направија деновите на нашите деца посебни со својата необичност и нивните потези. Еден од нив беше т.н Мара Вучиќ, која беше централна фигура на анонимна жена додека растевме. Меѓутоа, еден ден направила нешто што на многумина не им се допаднало.

Старата госпоѓа Мара Вучиќ, централната фигура на моето детство и на целиот град, до 80-тите. Ја имаше најубавата куќа во срцето на градот. Балконите, на првиот кат, се така дизајнирани што одејќи по нив таа во два-три чекори можела да стигне до целата чаршија и околината, сè до Рајна, Старетина и Словенија. Од нејзиниот двор можеше да се види кој ја напушта Бусија, кафулето на Алиса и Комитетот. Од другата страна, сите куќи и станбени згради; од православната црква до паркот. Таа често попладне стоела на балконот и одозгора го гледала маѓепсаниот град.

Таа седи, со странична фризура и тенка црна лента околу главата, едноставна рамка на очила, без која никој не ја видел во последните 30 години. Со старите искривени нозе, под тежината на поголемото тело, таа ќе се тетерави додека шеташе по големиот двор и овоштарникот што се протегаше зад куќата, сè до станбените згради изградени околу 1965 година. Едно утро, доста рано, сите нас во соседната зграда не разбуди звук на пила. Жените во зградата почнаа да викаат и гласно да зборуваат како Мара се разбудила и со пила ја исекла најдобрата круша во дворот.

Некое време сите бевме на нозе и покрај прозорците. Зачудените соседи се упатиле кон дрвената ограда и ја прашале што прави? Пила без прекин, таа низ солзи одговори: Душо, душо, не можам повеќе да ги гледам децата како ги берат и секој час ми упаѓаат во дворот, подобро да ја пресечам. За неколку минути дрво со крошна полна со прекрасни, зрели круши паѓаше на тревата. Старицата со пилата седеше покрај трупецот и плачеше во очај, незапирливо. Нејзината мачка, единствениот придружник во таа голема, напуштена куќа, мјаукаше и шеташе во круг, инстинктивно ја почувствува несреќата на животното и беше верен соучесник во споделувањето на тагата. Имаше извици прекинати од нејзините пцовки: Непријатели, подобро да ја нема крушата, отколку сите да ја јадат!

П.С. На мојот Фејсбук профил, кога ја објавив оваа приказна, ми се јави непозната жена и напиша: Живеам во близина на куќата и овоштарникот за кој пишувате. Никогаш не ми беше јасно како од трупецот никна нова круша и расте под агол. Крушата раѓа плод и има прекрасни, слатки плодови кои богами сите ги береме од соседството.

До денес размислувам за оваа вест која ме фасцинираше! Кој може да биде како Бог? Фала му што го врати животот во детски сон, затоа е Бог!