Бог дава, луѓето користат, но еднаш се ќе ти се врати ( Читај 1минута, вечна мудрост )

Не се знае што имал Бог, но срцето се задоволило со тоа што го имаш. Срцето беше полно со љубов од која се роди почит кон луѓето Таткото беше таткото, мајката – мајката, а детето – детето. А денес? Не треба многу да зборуваш, се се знае, вели тој „Беа, па поминаа, па пак дојдоа тешки времиња, синко!

Старецот ја започна својата приказна, со намера да го сподели своето животно искуство и барем некому да одржи важна животна лекција. „Колку што знам, животот отсекогаш бил тежок, но порано беше полесно да се живее. Не се знае што имал Бог, но срцето се задоволило со тоа што го имаш.

Срцето беше полно со љубов од која се роди почит кон луѓето. Сè повеќе луѓе се мијат со сопствените солзи, бидејќи за некои среќата е само концепт или бајка. Ако ме прашаш, синко, одамна, долго време не сум почувствувал трошка радост и мир. Одамна не се смеев од срце, синко. Го знаеш тоа, од срце.

Сигурно и се јавив, но не знаев дека треба да ја наречам само мојот живот. Но сега знам… И ме прашуваш за деца? Добри ми се, нека се живи и здрави! Секој има свои деца и свој живот. Доаѓаат кај мене и ме посетуваат колку можат, ми даваат колку што можат. Седам овде покрај прозорецот и гледам некаде со часови, а ако ме прашате каде, не ни знам!

Но, гледам и чекам, а кога ќе ги видам милите лица на моите деца, како да ме грее сонце. Иако, ретко ми свети. Ми велат дека имаат премногу обврски и постојано брзаат.

Запомни, синко, Бог дава, а луѓето користат. Сепак, тој даде и ни остави нешто добро, а тоа е дека сите сме деца и дека ќе бидеме и родители. Дека денес сме млади, утре стари. Дека денес сме силни, утре слаби. Дека сме здрави денес, а кој знае утре? И да, ако има правда, таму е! И јас бев млад и силен.

Бев и среќен и ентузијаст. Мајка ми и татко ми ме чекаа како што чекам и јас сега. Затоа, не заборавајте, синко, сè се враќа!