Британка која е глува и го губи видот трчаше маратон: Ништо не може да ме спречи!

На Пејџ (21) пред четири години и бил дијагностициран реткиот Ашер синдром тип 3. Таа е глува уште од детството и користи кохлеарни импланти за навигација во комуникацијата со другите, а како тинејџерка почнала да го губи и видот. Тој нема периферен вид, а има црни точки во централното видно поле. Неодамна и беше кажано дека нејзиниот вид ќе продолжи да се влошува.

Таа рече дека со учеството на маратонот сакала да докаже дека нејзината дијагноза „не може да ја спречи на нејзиниот животен пат“.

„Никогаш не се занимавав со спорт додека растев, па кога првпат им кажав на пријателите и семејството дека сакам да трчам на маратон, тие не беа сигурни дали сум сериозен или се шегувам. На многумина им докажав што имам во себе“, изјави таа за Daily Star.

„Понекогаш ми недостигаше мотивација бидејќи сама се подготвував и тренирав, што најмногу се манифестираше во тоа што ми беше многу тешко дури и да започнам. Но, знаејќи дека тоа го правам за поголема цел ме задржа. Кога почнав да тренирам, трчав навечер, а бидејќи се стемнува порано и порано, тренирам наутро. Да, потешко е да се дијагностицира“, додаде таа.

Таа е пресреќна што истрчала маратон
Натпреварувајќи се на трката на 42 километри, која трае од пет до пет и пол часа во просек, Пејџ собира пари за добротворната организација Sense, која им помага на луѓето со сложени инвалидитет. Никогаш порано немала истрчано толку долга патека, а сега, по трчањето на маратон, не можеше да ја сокрие среќата.

„Тоа беше најдоброто искуство. Многу измешани емоции. Првата половина од маратонот беше како лесна трка. Второто полувреме беше најтешко и имав чувство дека не можам повеќе. Чувствував болка во колената и бев исцрпена. Потоа сите ме бодреа, што направи голема разлика“, напиша Пејџ на Фејсбук, која неколку пати сакаше да се откаже во текот на трката, но поддршката од публиката и помогна и таа го заврши маратонот.

Дијагностицирањето и било кога имала 17 години
Пејџ вели дека е навикната да се соочува со предизвици во животот и искрено зборувала за нејзината дијагноза.

„На почетокот бев шокиран и не знаев што да правам или како тоа ќе влијае на мојот живот. Немав поим каков е овој синдром што го имам, ниту пак некој од моето семејство. Ми беше ужасно тешко бидејќи сфатив дека никогаш нема да можам да правам некои нормални работи, како да возам автомобил. Дијагностициран ми беше на 17 години, што е добро затоа што бев доволно возрасна за да разберам што се случува и да ја прифатам мојата дијагноза“, рече таа.

„Затоа, откако дознав што ме мачи, во основа ништо не се смени. Затоа денес не дозволувам дијагнозата да дефинира кој сум јас“, заклучи Пејџ.