Во војната си го спасиле животот, а вака му се оддолжи на свадбата на синот (ВИДЕО)

Алија Ќосиќ од Јајчан за време на воената операција во Купес му го спасил животот на заробениот српски војник Влада Гајичиќ, кој во тој момент останал без двете очи.

Иако Ќосиќ изгубил двајца браќа за време на војната, тој вели дека никогаш не се двоумел што да прави.

-Кога Владо беше ранет, користев брза помош. Некои се лути поради тој чин, но мене секој ранет ми е ист. Никогаш не ни помислував дека еден ден повторно ќе го сретнам тој човек – рекол Алија Ќосиќ, пишува Аваз.ба.

За време на фаќањето, неговиот часовник останал кај командантот Ќосиќ, а Гајичиќ бил префрлен во болницата во Зеница. Во првата прилика во Владата, Алија, како што вели, го симнал товарот од вратот, ја посетил Владата и му го вратил часовникот. Меѓутоа, тој одбил да го земе и му го дал на својот спасител.

– Штом заврши војната, Владо ме бараше. За мене се распрашуваше преку нашите заеднички пријатели. За прв пат се сретнавме во 1996 година во Језера на демаркационата линија. Се слушавме секој ден, некое време имаше затишје, кое не траеше долго – изјави Чосиќ.

И тогаш на неговата адреса пристигнала покана за свадба – Владо го жени синот.

– Сопругата му кажа на врата дека сум пристигнал на церемонијата, а тој на вратата ми рече: „Пријателе, и овој пат не ме изневери!“ – изјави Ќосиќ.

Пред 400 луѓе во Бања Лука, Владо раскажа трогателна приказна.

– Многумина би сакале да направат такво нешто ако само толку многу не се плашат од своите. Немав поим дека пред 400 луѓе ќе раскажуваат за нашиот случај и пријателство. Во тие трогателни моменти немаше поделби меѓу Срби, Бошњаци или Хрвати – рече Ќосиќ.

Видеото привлече големо внимание на социјалните мрежи.

– Видеото од емотивниот говор привлече внимание за кратко време, а најмногу ме радува што добив многу позитивни коментари и безброј повици од пријатели. На луѓето им беше интересно да гледаат, но бројката од неколку илјади прегледи за неколку часа не е за игнорирање – рече тој.

Погледнете што рече Владо Гајичиќ во својот говор: