“Го погребав сопругот”, а сега ми носи цвеќе

Го погребав мојот сопруг, но јас бев единственaта на погребот. Беше 2012 година. Го гледав покрај мене. Тоа беше само телото на мојот поранешен сопруг. Без искра во окото, без емоции. Го прифатив фактот дека менталната болест завладеа. Знаев дека никогаш повеќе нема да биде исто. Затоа го закопав во мојот ум. Знаете, исто како и многу други, верував во лаги. Лаги кои ми шепнаа дека нема надеж. Лагите кои ми рекоа да не барам помош, да се изолирам, да се соочам и да се носам со сето она што го носи психичката болест. Зад затворени врати. Пссст! Не се откажувај.

Но, тоа не помогна. И затоа морав да го направам погребот на мојот сопруг. Сопруг кој се уште бил физички таму. Срцето му чукаше. Бил физички здрав. Научив како да живеам без него. Сфатив дека не ми треба. О, колку само уште го посакував. Но, тој повеќе не беше човекот со кој се омажив. Менталната болест ми го одзеде.

Додека смртта не не раздели, нели? Постојано му се молев на Бога. Се молев да го излечи Џереми. Цело време молчев за тоа. Но Бог не одговори на моите молитви. Каде беше Тој? Зошто дозволи ова да му се случи на мојот сопруг? Тој ден се откажав од животот по кој копнеев. Ја гледав таа школка од човек кој минуваше покрај мене и си ја сменив молитвата. Се предомислив. Ќе бидам добро. Не ми треба маж. Сè уште можев да правам што сакам и да бидам она што отсекогаш сакав да бидам. Само ќе треба да го направам тоа сама.

Се молев Бог да го земе… за мојот сопруг конечно да може да се самоубие. Врескав и липав, липав и го удирав мијалникот. Но, тој умре за мене долго пред да го направам погребот. Јасно ми е дека звучам ужасно. Не те осудувам што ме осудуваш. Денес е ужасно за мене да се слушнам како зборувам за какви молитви сум кажувала тогаш. Но, тоа е точно. Предолго живеев во темнина и тишина. Но повеќе не. Тоа сум јас. Земете го или заминете!

Моите ветувања ги сфаќам сериозно. Бев свесна дека Џереми сè уште е таму. Никогаш не ни помислив физички да го оставам. Но, според мојот ум, јас бев вдовица. Сè уште го сакав тоа што беше. Но, навистина верував дека тој исчезна и никогаш нема да се врати. Морав да го направам погребот за да можам да продолжам да живеам, да бидам од корист за нашите деца. Тие повеќе го немаа нивниот татко, нивниот вистински татко. Од него остана само менталната болест.

Но, одвреме-навреме забележував зрак светлина во очите на мојот сопруг. Колку што можев, ќе се држев за таа надеж. И поради таа надеж никогаш не сакав да го оставам. Но, морав да го направам погребот. Морав да се ослободам од товарот под кој живеев. Па си замислив каков живот треба да водам, од тој момент. Ќе бидам самохрана мајка. Ќе ги воспитам нашите синови… не дозволувајќи им никогаш да подлегнат на лагите на нашето општество. Нема да дозволам да веруваат дека нивниот татко сам го избрал овој живот. Нема да им дозволам да веруваат дека татко им е виновен за тоа што му се случи.

Тие мораа да откријат како да ја одвојат менталната болест од болната личност. Тоа беше депресија, а не нивниот татко. Конечно разбрав. Бев лута. О, јас бев толку лута. Но, не требаше да се откажам. И така, го погребав мојот сопруг. И денес ми носи цвеќе.нОткако се откажав од обидот да држам сè под контрола, Бог ги промени моите молитви. Им кажав на нашите момчиња дека Тој нè „подигна“. Секако! Поминаа две и пол години откако Џереми повеќе нема самоубиствени инстинкти. Мојот сопруг научи да прифаќа помош.

Научи како да се бори. Тој е подготвен да го сподели своето искуство со секој што сака да го слуша. Тој разговара со својот советник, психијатар и свештеник. Секогаш кога ќе почувствува дека му се приближуваат црни облаци, тој се обраќа кон оние кои го поддржуваат. Редовно ја зема својата терапија и му благодари на Бога дури и за тешките искуства. Џереми вели: „Ако можам да и помогнам барем на една личност да сфати дека таа не е сама, дека работите можат да се поправат, тогаш вреди да се помине низ сето ова“. Не е дека клетвата има моќ, туку дека ние и ја даваме таа моќ.

Тој е најсилниот човек што го познавам. Сега ми носи цвеќиња.