Дали се чувствувате како најнесреќниот човек на светот? Оваа мудра приказна ќе ја промени вашата перспектива

Дали се чувствуваш како најнесреќниот човек на светот? Можеби оваа мудра приказна ќе ја промени вашата перспектива за да почнете да гледате на работите на поинаков начин. Пред смртта, таткото извадил две кутии и му рекол на синот: „Немам што да ти оставам освен ова“. Грижи се добро за ова. Кога еден ден животот ти е неподносливо тешко, отвори ја белата кутија. Отвори ја црната кутија кога ќе се чувствуваш навистина добро“. Еве што пишуваше во кутиите.

Во една оддалечена кинеска провинција, живеел сиромашен Кинез кој целиот свој живот ги извршувал најтешките работи без да добие ништо. Сè што имаше беше единствениот син кој неизмерно го сакаше. Го научи да чита и пишува, го запозна со калиграфијата и тоа беше сета сопственост што му ја остави кога умре во старост.

Две кутии
Младиот човек тагуваше покрај креветот на својот татко, гледајќи го како полека умира. Непосредно пред да здивне, таткото извадил две кутии: една црна, а друга бела и му рекол на синот: „За жал, немам што да ти оставам освен ова. Запомни, добро чувај го ова. Кога еден ден ќе ти биде тешко, неподносливо тешко во животот, отвори ја белата кутија. Отвори ја црната кога ќе се чувствуваш навистина добро“.

Младиот човек достоинствено го видел својот татко, а потоа ја спакувал чинијата со храна, стапчињата за јадење, неколку парчиња облека и двете кутии и тргнал во светот да ја заработи својата порција ориз. Најтешките работи им ги правеше на мајсторите што го експлоатираа, спиеше надвор… Зимно време се радуваше ако некој го прифати да преноќи на земјен под заедно со стоката. Наскоро тој стана уморен, несреќен и безнадежен. По неколку години таков живот, тој сепак добиваше само една чинија ориз дневно.

Имаше длабоки брчки на лицето и рацете. Потоа дојдоа поплавите. Водата се излеа и ги поплави полињата, имаше општ глад и немаше работа ниту надеж за младиот човек. Талкаше по улиците, спиеше во шумите, сонцето го гореше и мразовите го смрзнаа. Едно утро се разбудил и видел дека некој му го украл единственото нешто што го има – чинија со ориз, памучна кошула и двете кутии… Горчливи солзи течеле по лицето на младиот човек; во очај решил да се самоубие. Ги свитка рацете, побара прошка од небото за претстојниот чин и додека ги спушташе по телото, почувствува зашиен мал сноп во полите на појасот – две кутии наследени од неговиот татко.

„Ова ќе помине!Ја отвори белата и виде мала оризова хартија во неа и… ништо повеќе. Ја одмотал и го препознал ракописот на татко му.На неа пишувапе: “Се ќе помине!”

Сфаќајќи го ова како залог на неговиот татко дека ќе продолжи да живее, тој не се самоуби. Се упати кон блискиот град. На влезот во градот се собрале голем број неписмени селани, кои не можеле да влезат во градот, бидејќи никој не можел да прочита што пишува на големата табла над големата градска порта. Младиот човек се приближил до таблата и на глас им прочитал што е напишано. Луѓето потоа влегоа во градот. Влезе и тој.

Веста за оваа случка стигнала до племенскиот старешина кој веднаш го испратил својот слуга да го бара младиот човек. Кога слугата го нашол младиот човек, му рекол дека на неговиот господар итно му треба писар. Бидејќи младиот човек знаел да чита и пишува, се вработил. Племенскиот старешина бил строг. Младиот човек работеше напорно, но со мирни раце и чисто срце. Набргу кај него почнаа да доаѓаат непознати селани кои требаше нешто да напише, прочита или протолкува. Ги запозна сите. Строгиот градски старешина беше праведен човек и знаеше како да се врати кај својот писар.

Добро го наградил, а набрзо за него издвоил дел од куќата во која почнал да живее младиот човек. Во годините што следеле, тој станал сопственик на мал имот, стекнувал значително материјално богатство и сè повеќе работел наместо самиот градски старешина, кој, стар и немоќен, на својот млад писар не само што му ги доверувал работите, туку и и со неговата ќерка, со која младиот човек набрзо се оженил.

Заедно, во љубов и хармонија, двајцата имале многу деца и го зголемиле своето богатство до незамисливи размери. Младиот човек поминувал многу вечери пиејќи чај во собите на својот прекрасен дом, разговарајќи со својата сакана или учејќи ги своите синови комплицирани кинески знаци… За прв пат во животот бил навистина среќен.

Една таква вечер се сети на целиот свој живот: од најлошата мизерија до целосната среќа. Се сети на сиот свој очај, на желбата да умре, се сеќаваше на својот татко. И тогаш се сети на другата кутија што му ја дал татко му… Ја отвори црната кутија. Во неа, како и во белата кутија, имаше завиткано парче оризова хартија. Тој ја одмотал, а на неа со ракопис на татко му пишувало: „И ова ќе помине“.