Девојче напишало есеј што ги расплака сите: Нема мобилен телефон, ни интернет

Маријана Марков напишала композиција која по објавувањето на порталот Еподравина ја расплакала Хрватска, а потоа и целиот регион. Со истиот состав таа пред неколку месеци се натпреваруваше на Лидран, а во него пишува за детството без многу работи без кои многу нејзини врсници не можат ниту да замислат ден. Маријана нема мобилен телефон, нема компјутер, нема интернет.

Таа е одлична ученичка, преку хуманитарната акција на Здружението на занаетчии Молве доби лаптоп, принтер и мобилен телефон. Нејзиниот состав ги расплака и нејзините соученици. Девојчето редовно им помага на своите родители кои се занимаваат со земјоделство. „Сакам да метам, да мијам садови, да берам грав, пченка. Ова е мојот живот“, вели оваа скромна девојка која е многу активна со воннаставни активности.

Еве го неговиот состав:
Јас сум Маријана. Не ме познаваш? Точно, не сум на Инстаграм или Фејсбук. Не читам, не се китам. Ако сакате да се запознаеме, можете да дојдете кај мене. До мојата улица или училиште. Или додека чекам на автобуската станица. Лесно ќе ме препознаете. Јас сум таа што не држи мобилен во раце. И јас ќе ти мавтам за збогум. Сум имала многу проблеми во животот. Во градинка ме исмеваа и рекоа дека не сум за на училиште.

„Сега ќе им покажам“, си помислив кога тргнав во прво одделение. „Ако сакам, тогаш можам“. И, еве ме во една успешна приказна. Понекогаш ме прашуваат која е тајната на мојот успех кога не можам да извршувам толку училишни задачи, а имам петки. „Пребарајте на интернет, погледнете го видеото до крај, направете презентација…“ се вообичаени зборови на наставниците што ги слушам на училиште. Не можам ништо од тоа дома.

Затоа барам одговори што не ги знам во книги, списанија, учебници или ја прашувам сестра ми. Дури ги прашувам и мама и тато. Дури и да немам дома лаптоп, таблет, мобилен телефон или интернет конекција, сепак наоѓам начин и ја завршувам секоја задача. „Пребарајте по клучни зборови и ќе ви ја донесете најубавата фотографија од Светското првенство…“, а во тетратката цртам хрватско знаме, дрес и фудбалска топка. И нема проблем. Сите се задоволни. Тајната на мојот успех е и внимателно да ја гледам и слушам наставничката.

Не затоа што се убави и прекрасни и имаат одлична маица или панталони, туку затоа што внимателно ги следам додека се обидуваат да ја протолкуваат лекцијата што ни ја подготвиле. Понекогаш не разбирам дека моите браќа и другарка не можат да ги чекаат празниците, а јас сосема спротивно: едвај чекам на училиште. Такви се луѓето – некој вака размислува, некој онака. Мислам дека не можеме сите да бидеме еднакви. Ако сите го сакаат училиштето, тогаш наставниците нема да мора да се замараат со оние што не го сакаат.

Признавам дека понекогаш ми е жал што сум во ваква ситуација, без интернет. На пример, тешко ми е да дознаам каква белешка или оценка добив од испитот затоа што не можам да стигнам до е-дневникот. Тажна сум затоа што не можам однапред да ги дознаам датумите на пишување на испитот. А кога отидовме на пат, немав што да фотографирам, па не можев да им покажам на моето семејство слики од разгледување на Сплит, Трогир и водопадите Крка. Не ми беше грижа. Им донесов магнет. Моето семејство ми е важно. Се сеќавам дека има деца кои немаат семејство.

Каква би била нивната детска приказна? Се жалам дека немам интернет, а некои немаат ни семејство… кога ќе размислам, сфаќам дека детството ми е убаво! И навистина има луди работи на тој интернет. За мене е неверојатно што едно јајце добива педесет милиони лајкови! Така ми кажа еден пријател. Не знам ни што да мислам за тоа. Ме научија дека јајцата се вредна и вкусна храна… Ги убедувам моите родители да ми купат барем мобилен телефон, но тато само мавта со раката и вели: „Што ти треба, имаш сè и би бил нешто посебно. … Ниту јас немам“. И што можам да направам сега? Среќен сум и без мобилен.

Одделенскиот раководител ми вели дека затоа сум посебна, а јас не ни размислував на тоа така. Имам добри оценки, ги сакам сите предмети и сакам да учам. Не знам како би изгледало моето растење и каков студент би бил кога би имал интернет. Уште подобро? Планина? Не знам. Навистина не знам.