„ДЕТЕТО Е ГОСТИН ВО ВАШИОТ ДОМ: НАХРАНИ ГО, ВОСПИТАЈ ГО И ПУШТИ ГО!

„Децата се свети. Само најдоброто за деца. Нека барем доживее нешто. Цвеќиња на животот. Радост во куќата. Не грижи се, синко – тато ќе направи се за тебе…“ Постојаното слушање на овие зборови како песни поради некоја причина многу ми беше досадно. И како родител, и како поранешно дете, и како иден дедо. Зарем не би било доволно само да ги сакате своите деца? Зарем не е време да се однесуваме со нив малку похумано, јас лично не би го избрал овој момент да се родам. Има премногу љубов. Штом добиете датум на раѓање, веднаш станувате кукла. Мама, тато, баба, дедо само чекаа да почнеш да ги задоволуваш нивните комплекси и инстинкти. Те хранат додека не се прејадиш. Ти носат масер за бебиња. Носиш, на сечие задоволство, фармерки и капут, иако уште не можеш ни да седнеш.

А ако си девојка, тогаш во втора година ти ги дупнале ушите за да ти стават златни обетки, кои колку и да чинеле, омилената тетка Даша решила да ти подари.До третиот роденден играчките веќе не можат да се сместат во детската соба, а до шести ниту во викендицата. Од ден на ден прво те возат, а потоа те носат во продавници за детска облека, попат застануваш по ресторани и игротеки на ПС. Специјално надарените мајки и баби спијат со своите деца до десет години, додека тоа не почне да води до педофилија. И да – за малку ќе заборавив! Таблети! Дете помладо мора да има таблета. Пожелен е и iPhone. Од трета година. Бидејќи Мика има, мајка му го купила, а таа заработува помалку од нас. Има дури и Тања од соседната група, а живее со баба и.

Пред училиште обично завршува „периодот на марионети“ и започнува „поправката“. Тие прекрасни родители конечно сфаќаат дека направиле нешто малку погрешно. Детето е со прекумерна тежина, има лош карактер и синдром на дефицит на внимание. Сега со истиот ентузијазам ве водат до нутриционисти, педагози, психоневролози, само невролози и само психолози. Роднините лудо бараат некакво чудо што ќе произведе волшебно исцеление, без да менува ништо во пристапот кон воспитувањето на тоа дете. Овие суштински езотерични дејства бараат многу пари, нерви и време. Резултатот е нешто со нула запирка.

Кога ќе стане очигледна залудноста на потрошената енергија, започнува фазата на опаѓање на страста. Тогаш речиси сите прекрасни родители одеднаш почнуваат жестоко да ги мразат своите деца: „Ние правиме сè за вас, а вие…!“ воена академија, елитно британско училиште), а други во нивните глави бескрајно го вртат филмот „ти си мојот крст“.Кога ќе се помири со фактот дека „никогаш нема да излезе од ова“, родителите со Тисимојкрст околу вратот продолжуваат да прават личност од нивното веќе пораснато дете. Го вадат од војска, го запишуваат на факултет или на платен факултет, поткупуваат професори, ги покриваат сите тековни трошоци, купуваат стан, кола, преку врска го ставаат на работа. Ако Тисимојкрст не е многу талентиран, оваа стратегија носи тешко сварливи плодови – добиваме ментално осакатен, но сосема коректен граѓанин. Само многу почесто децата плаќаат за видување на раните добиени од налетот на родителската љубов на друг начин – со здравје, животи, души.

Култот на детето во нашата цивилизација потекнува не толку одамна – пред околу педесет или шеесет години. Тоа е прилично вештачки феномен, исто како Дедо Мраз што скока од рекламно шише Кока-Кола. Децата се најсилното средство за забрзување на потрошувачката трка. Љубовта кон детето се активира уште во првиот круг. Тогаш само треба да го вклучите мерачот… Секако, тоа не значи дека децата порано не биле сакани. Тие се и како. Само семејството не беше детоцентрично. Децата беа сакани, но уште од првите зрнца на свеста знаеја дека тие се мал дел од огромен универзум наречен „нашето семејство“. Дека има постари кои треба да се почитуваат и дека има помлади луѓе за кои треба да се грижиме, дека има нешто наше во кое се влеваме, наша вера која ја почитуваме.

Денес, пазарот служи семеен модел изграден околу дете. Очигледно се работи за губитничка стратегија, која постои само за да се изнудат пари од домаќинството. Пазарот не сака добро воспоставено семејство, бидејќи во тој случај најголемиот дел од потребите би ги задоволил сам, во себе. Од пазарна гледна точка, идеален татко не е оној кој го поминува слободното време со детето, го носи во парк, вози велосипед… Идеален татко, од пазарна гледна точка, е оној кој нема слободен време, бидејќи цело време работи за да заработи двочасовна посета.

Знаеш што? Во овој текст, глаголот „љуби“ можеме да го замениме со кој било друг: игнорирај, не се грижи, биди рамнодушен. Затоа што таквата родителска љубов е навистина само една форма на егоизам. Невоздржана мајка, татко на работохолик – сето ова не е ништо друго туку игра на инстинкт. Што и да ми кажат за родителската должност и жртва, таквото татковство и мајчинство – се грубо задоволство, нешто како љубовна забава, обична биологија.

Убава индиска поговорка вели: „Детето ви е гостин во домот: нахранете го, воспитувајте го и пуштете го“.Да се ​​храни – будала може; да се едуцира – веќе е малку потешко; но да можеш секогаш да го пуштиш детето од првите минути од неговиот живот е љубов.