Доста ми е од Германија и Шведска: Тешко ми е, немам видено деца 3 месеци

Еве еден паркинг во близина на Франкфурт. Далеку од семејството, далеку од родната земја. Седам на работ и ја оплакувам мојата судбина. Не сум ги видел децата три месеци.

Да, ќе речете, има вибер, има скајп, гледам семејство на екраните, се извинуваме, но по разговорот душата ми останува празна. Без прегратки, без допир, без мирис. Се чувствувам како полека се оддалечувам од моето семејство. Станувам странец за нив. И за што? Поради гола егзистенција и малку пари.

Погодувате – возам камион овде. Успеав да стигнам до Германија преку пријател, бидејќи бев без работа во Србија една година откако ми распадна фирмата. Децата си го бараат своето, тоа е нормално. Мојата сопруга работи во текстилна индустрија и едвај врзуваме крај со крај. Откако ќе ја завршам оваа тура од три месеци, ќе си дојдам дома со околу 3-4 илјади евра.

Што се однесува до тој финансиски дел, не можам да се пожалам. Успеавме да ја реновираме куќата, ќерка ми се запиша на посакуваниот факултет. Живеете поопуштено. Но, мојата душа е празна. Мојот живот се сведува на работа, исхрана и спиење. Мојот социјален живот е поминат во дружење со колегите во кабини и паркинзи, во ретки денови кога не работи.

Повремено си одам дома во Србија. Тогаш нема посреќен од мене. Повторно сум со семејството и пријателите, сам. Кога ќе се врати денот во Германија, само и завидувам на жената која ќе остане дома со децата.

Знам дека не сум единствениот. Мојата судбина ја делат половина милион Срби кои мораа да ги напуштат сите поради нивното постоење. Многу бракови се разведуваат поради тоа, многу деца се лишени од физичкото присуство на нивните татковци.

Извинете ако некого растажив со мојата приказна, тоа не беше моја намера. Сакав само да го ставам животот на хартија и да си го олеснам себеси.