До тебе, што ме носеше под твоето срце девет месеци!

До тебе што ме носеше под твоето срце девет месеци. До тебе што ме роди и ми го даде моето име, за да не го носам по никого и за да бидам своја. Те држев за здолниште до мојата седма година и плачев кога и да одеше на работа. Спиев со твојата ноќница до десет. Мирисна, розова, со три копчиња на градите. До осумнаесет години, едвај спиев неколку пати надвор од дома.

Замисли, никогаш не ти реков дека е темно во куќата кога и да се вратев дома од училиште порано и да не беше дома ти. И дека беше најубавото утро за мене секогаш кога ќе го слушнав твојот глас преку мојот сон.

Отсекогаш сум велела дека изгледам како тато, и всушност сè повеќе сум иста со тебе. Малку загрижена, претпазлива и неодлучна. Планирам брзо, но уште побрзо заборавам. Заборавам на лошите страни на луѓето и секогаш им давам шанса повторно и повторно. Замисли, никогаш не ти реков колку сум среќна дека изгледам како тебе. На тебе, која си ми и столб и темел и покрив.

Без тебе куќата би се срушила во еден момент и тишината би преовладувала насекаде. Поради тебе, куќата мириса на колачи, овошје, цреша пита и шеќер во прав. Заради тебе, постелнината не мириса на никаде на друго место како кај нас – на сонце и мир. Исцедивте илјада облоги и направивте толку чаеви и кој знае колку ноќи не спиеше седејќи пред моите нозе.

Илјада пати се имаш разбудено од немирен сон за да видиш дали светлото е сè уште вклучено и дали се грижиш наутро дали сите чевли се нумерирани. Поминавте безброј недели во готвење, пакување, збогум. Ни даде сè и ни го спаси домот.

Би сакала да се смееш повеќе и да се грижиш помалку и да го вратиш преку мирот целото добро што си го направила на другите.

Замисли, мамо, никогаш не ти реков, но ти си зеницата на моето око и најубавиот мирис од моето детство. Мојата куќа ќе биде таму каде што си ти до крајот на животот.