ЖИВОТОТ ВРАЌА СЕ ШТО ПРАВИТЕ УШТЕ ПОБРУТАЛНО: Зошто не смеете да им згрешите на родителите…

Еднаш одамна имаше една изнемоштена старица која, кога ѝ умре саканиот сопруг, отиде да живее со синот, снаата и внуката.

Секој ден нејзиниот вид и слух се влошувале. Понекогаш рацете ѝ се тресеа толку многу што грашокот се тркалаше од чинијата до подот и супата се истураше од чашата. Синот и снаата не можеле да и помогнат, но биле изнервирани од нередот што го правела. И еден ден рекоа – што е многу, многу е, па ѝ поставија масичка во ќошот до плакарот за метла и ја оставија таму сама да ги јаде сите оброци.

За време на оброците, таа ги гледаше од другата страна на собата, со очите полни со солзи, но тие речиси и не зборуваа со неа, освен да ја караат кога ќе ја испушти лажицата или вилушката.

Една вечер, непосредно пред вечерата, мало девојче седеше на подот и си играше со коцки.

“Што правиш?” – сериозно ја праша татко и.

„Ти и мама ти правам масичка“, одговори таа. „За да можеш да јадеш сам во аголот кога сум голем“.

Таткото и мајката останаа без зборови и се чинеше како цела вечност. И тогаш почнаа да плачат.

Во тој момент станаа свесни за тоа што го направиле и за тагата што ја предизвикале.

Таа вечер ја вратија старицата на вистинското место на големата маса и од тој ден таа секогаш јадеше со нив. И кога парче храна паднало на масата или вилушка залутала на подот, се чинеше дека на никого повеќе не му беше грижа.