Зошто децата сакаат да изградат шатори (Бункери) дома?

Децата постојано смислуваат нови начини за игра, нивната имагинација нема граници, а многумина се прашуваат зошто тие сакаат да градат шатори дома, слика која ја виделе повеќето родители. Дејвид Собел, почесен професор на Одделот за образование на Универзитетот во Антиохија и автор на Детските посебни места:

Истражување на улогата на тврдините, танцот и куќите од грмушки во средното детство, вели дека шаторите отсекогаш биле дел од детството. Децата почнуваат да градат замоци и шатори во затворени простории околу четиригодишна возраст, откри Собел, а потоа на 6 или 7 години почнуваат да градат куќи на дрвја надвор, што е практика што продолжува.

Изградбата на тврдина, метафорично и физички, го одржува растот на децата како поединци, вели Собел: Тие создаваат „дом далеку од дома“, без родителски надзор. Утврдувањата ја поттикнуваат и креативноста. Според Собел, сите утврдувања и шатори имаат заеднички карактеристики: тие сами ги направиле, тие се тајни и никој не ги гледа, а тие гледаат сè. Децата се безбедни во него – физички и емоционално.

Шаторите и утврдувањата се приватен и безбеден свет за децата. Тврдините и шаторите исто така ја поттикнуваат играта, која е корисна за децата. Керол Сток Крановиќ, наставничка и авторка на „Несинхронизирано дете“, вели дека тврдините им помагаат на децата да го ресетираат мозокот. Темнината во шаторот ја отстранува иритацијата што не им е потребна и го засилува она што им треба, како физичка удобност и осаменост.

Психологот од Хамбург Мајкл Тиел тврди дека детето преку оваа игра учи многу работи. Детето се ослободува од вродениот страв да остане сам, бидејќи, според Тиел, мисли дека најлошото нешто што може да му се случи е да остане беспомошно, само и заборавено. Скриени во својот шатор или утврдување, децата го обработуваат тој страв и градат еден вид нервен стимул – дали ќе бидам пронајден?

„Децата со нетрпение го очекуваат моментот кога нивното враќање во дневната или детската соба ќе заврши среќно. „На овој начин децата учат за важноста на приватната сфера и доживуваат цела низа чувства на радост, забава и страв – па родителите мора да го поддржат тоа“, советуваат психолозите. Значи, да го почитуваме првото правило за шатор: „Забранет пристап за возрасни!” – а децата нека си играат непречено