Исповед на војник: 12 Месеци во војска е вистинска работа за секое младо момче! Прочитајте го ова и ќе посакате да би можело и вашиот син да оди во војска

За разлика од реалниот живот, не се исплати да се биде негативец во војската. Не е практично. Никој не сака да ти носи алишта за перење, никој не сака да седи до тебе на ручек, никој не сака да ти купи пиво во мензата. Дозволете ми да ви се обратам: отслужувањето 12 месеци воен рок беше најдоброто нешто што ми се случило. Некои ќе плукаат по овој текст, но се во него е вистина.

Воениот рок беше прво голема чест, потоа голема обврска и на крај голем „замор“. Така го доживеаја генерациите кои отслужија три години, две години, година ипол, 12 месеци Се додека не го укинаа задолжителниот воен рок. „Конечно“, извикуваа тие. „Што ќе прави моето дете“, велат некои новопечени родители. Јас бев меѓу последните кои отслужија задолжителен воен рок од 12 месеци.

Ќе се обидам да ве убедам во она во што длабоко верувам: Задолжителната воена служба е добра работа, како за момците што го служат, така и за нивните најблиски, но и за земјата во која живееме. Онаа што некои сè уште гордо ја нарекуваат „татковина“ во срцето. Ќе бидам краток, ќе искористам неколку слики кои ми се вртат низ глава, „снимени“ во Нови Сад, набргу по бомбардирањето.

Патриотизам
Прв ден во касарна и будење во 5.30. Не вадат така бушави, неизбричени, меки и разгалени. Не редат на пистата. Тишина, ветер, дожд. Декемвриски мрак. Пред нас доаѓа постариот наредник Л, набиена антипатична фигура која поминала низ пеколот на Косово. Подоцна се заљубив во тој човек. Доживеа голема трагедија. Ќе плачев поради тоа што му се случи. Да не бев во војска.

Не свртуваат на десната страна. Немаме поим. Никаде не гледаме, никому не му служиме, на ниедно знаме не се поклонуваме. Војник излегува од линијата, се приближува до бандера. Започнува некоја невешт музика. Полека сфаќам дека е химна. Војникот го крева знамето. “Што по ѓаволите е тоа? Каква мака, ваљда нема да биде ваква година со овие глупости“, се прашувам, како и десет“ гуштери „до мене. Дванаесет месеци подоцна. Стојам на последното кревање на знамето.

Срцето ми е полно со гордост, љубов кон татковината, химната ја доживувам како дел од себе. Ја слушам со моето срце. Би убивал за тоа знаме, би го дал животот. Знамето и химната се поголеми од мене. Сакајќи ги и штитејќи ги, ги сакам и ги штитам моите идни деца. Го враќам долгот кон моите предци. Го разбирам како никогаш пред и потоа. Прадедо и прадедо се степале во Мојковац, загинале поради тоа. Да не беа тие и другите, немаше да бев јас или оваа земја во која живеам. Колку бев голем и неблагодарен, додека не дознав што значат зборовите „патриотизам“ и татковина.

Па, помогнаа и тие што ги девалвираа во 90-тите. Тие што ограбуваа во тоа име, кои убиваа и вадеа телевизори и фрижидери. Убија патриотизам во Србија. Но, тоа не е оправдување за никој од нас. Знам, ќе кажеш дека к…. премногу, но јас така се чувствував тој декември. Тоа чувство беше најискреното и најблагородното нешто што го имав во целиот мој живот. Сакале или не.

Здравје
Во војска дојдов разгален, млитав, несериозен и со нарушено психичко и физичко здравје. Или, како што тогаш го нареков, „прекрасно си поминав, дрдорење, пиво, видео игри, хамбургери“. Следниот ден не одведоа на бегство. 400 метри, бавно. Ја пуштив душата. Како и сите декемвриски луѓе.

За една недела истрчав, полека, 400 метри без проблем. За еден месец истрчав една милја за три и пол минути. Во август истрчав 5 километри со полна брзина, доста брзо, по секој стандард, без многу труд. На плус 40. Додека трчав, мојот водич трчаше позади мене (јас бев каплар, им држев обука). Некои од момчињата ќе се противеа, некои за малку ќе плачеа, некои ќе ме пцуеа, некои ќе трчаат додека не поцрвенеа како пиперки.

За три месеци тие тројца беа побрзи и поиздржливи од мене. Ме заеба едно пиво во кантина. И сите беа поподготвени од кога било досега во својот живот. Тие се чувствуваа подобро од кога било во животот. Девојките никогаш не ги погледнале толку убаво кога излегуваат во градот. Секој од нив барем еднаш ме почести со тоа пиво во мензата. Секој во свое време, секој кога сфати дека пцовките што ги истурив се најдоброто нешто што некој го направи за нив. Повик за будење од одвратното, млитаво и бескорисно „блеење“ и „уживање“. Иницијација во реалниот живот, излез од Матрицата.

Точка: Кога излегов од војска, бев најздравиот што сум бил во животот. Како моите војници. Како моите каплари, пред нас. Можев се. Го почувствував животот, почувствував моќ. А со тоа и одговорноста за сопствениот живот, за животот на другите. За татковината што ја спомнав погоре. Веројатно најголемиот шок што го доживеав во армијата беше одењето на физичка работа. Го уредивме кругот на касарната кај Крушедолскиот манастир. Лопати, дерези, гребла, гребла… Но не за сите војници. Само за некои. Други, шаторски крила во рацете и собирајте отпад. Оние на кои нема шатори – кубат плевел со рацете. И така осум часа. До ручекот, кој беше конзервиран ориз од 1968 година.

Отпрвин мислев, како и секој мој класик, дека ваквата физичка работа, на почетокот на 21 век, е голема и опасна глупост. Дека тоа нема никаква цел и дека е знак дека нашата земја е во катастрофа. Колку повеќе работев, толку повеќе чувствував дека тоа е најдоброто нешто што ми се случило во животот. Чувствував сила, крв што врие, задоволство кога ги гледам плодовите од мојот труд, гордост што направив нешто со прстите. Мускулите, кои толку долго служеа на празно задоволство, конечно беа искористени за нешто навистина корисно.

Срцето, толку долго заведено од сенките на лажното уживање, конечно слободно чука. Дали сето ова ви звучи патетично? А тие меѓу вас што мислат така, што да ви кажам… Ви требаат 12 месеци војска за да разберете.

Вистина
Сè е вистина во армијата. Во друштвото сте 20, треба да преместите 16 тони јаглен од едно место до друго. Олабавување? Да. Но, за разлика од реалниот живот, нема милост во опуштената војска. Ако не сакаш да префрлаш ќар, ако лажираш, сите ќе знаат дека и ти не си за таа работа, дека си ѓубре што ќе продава пријатели за боранија, дека човек не може да ти верува.

И за разлика од реалниот живот, не се исплати да се биде негативец во војската. Не е практично. Никој не сака да ти носи алишта за перење, никој не сака да седи до тебе на ручек, никој не сака да ти купи пиво во мензата. И таму ја учите животната лекција наречена „не вреди да се биде ѓубре“. Поврзано со ова, колку повеќе момци одат во војска, и ја служат на вистински начин, толку помалку никаквеци има на улица. Меѓу работниците. Директорите. Лекарите. Политичарите.

Волја
Имаше една дупка, која ја нарековме Дупка, во која имавме борбена обука. Копаа ровови, фрлаа бомби, пукаа, сето тоа. На крајот, кога сите бевме истрошени и исцедени, кога сите мислевме само на креветот и мензата, следеше командата „брзај“. Трчаш, со пушка во раце, нагоре по еден рид, најмногу во Рупа, и викаш колку што можеш гласно „УРАААА !!! И сите, колку и да беше сето тоа бесмислено, се трудеа да бидат први на врвот на ридот. Мене еднаш ми се случи. Јас бев прв.

Ги турнав двајцата по падината, ги фатив рацете и нозете за калта, срцето ми чукаше од градите, пушката беше целата во калта. Ништо повеќе во мојот живот, од тој момент, не беше тешко. Стоев таму на Врвот. Тоа беше врвот на светот.

Готовност
Нема да има повеќе војна? Па, добро, веројатно не. Сега запрашајте се: дали ова се надева на вашата надеж или на вашиот разум? Ние сме 7 ипол милијарди, речиси ги исцрпивме резервите на нафта, што ни овозможува да имаме се што имаме. За малку ќе снемавме резерви на вода. Научниците велат дека започнало петтото големо истребување на животните и растенијата. Има сè помалку ресурси, се повеќе и повеќе луѓе. Ова е вистината. Размислете за тоа. Јас сум првиот што се надева дека нема да има повеќе војни.

И ако има војна, запрашајте се: Дали сакате да знаете како да пукате со пушка, како да ја расклопите и склопите, како да ја исчистите, ископате ров, да користите додатоци за мали поправки, да имате добра физичка кондиција, да реагирате брзо во тешки услови… Дали сакате вашиот син, сопруг, брат, татко… да знаете да ракувате со оружје или не?

Размислете за тоа. Можеби нема да има војна додека сме живи. Но, после… Нашите деца ќе останат по нас. Некои од нив ќе бидат волци, а некои овци. Тоа е несреќниот закон на животот, бидејќи животот постои.

Размислете за тоа. На крајот, до моите постари: Трикс, Јоја, Орељ, Тривун, Лаза, Марина, Стојанова, Зека, Ѓури, Врани и други… Дојдов неодамна да ви ја донесам Векија, но најдов празна барака. Заеби. Само сакам да ви кажам – ви благодарам што од мене и моите пријатели направивте подобри луѓе. Вашата професија е најчесната што постои.