ИСПОВЕД НА ГОСТРАБАЈТЕР: ​​Не издржа повеќе без Македонија, во татковината го дочека ОГРОМНО разочарување!

Повисоки плати, подобро образование, просперитет и планови за иднината. Ова се само дел од причините зошто нашите луѓе ја напуштаат Македонија. Успешни или неуспешни, што и да значи тоа за секој од нас, многумина сонуваат да се вратат дома, семејството, да ја идеализираат својата земја и луѓето кои останале да ја спасат таа земја за нив во многу тешки години. Младите сè уште се обидуваат да ги напуштат нашите убави градови и села, верувајќи дека некаде животот е подобар. Преку езерцето.

Годините и носталгијата си го прават своето, па таа желба за своето од ден на ден, од година во година е се посилна. Како што тој живот напредува, а корените полека се вкорениле во туѓа земја, се појавуваат прашања, сомнежи и некои други соништа. Приказната на Валентин ја пренесуваме во целост:

Кога сакав да се вратам пред неколку години, по повеќе од дваесет години живот во Холандија, ја посетив веб-страницата за повратници. Имав среќа, бидејќи ги најдов приказните на луѓе од целиот свет кои се вратија. Бев изненаден од нивниот број, а се сеќавам на советот на еден од повратниците до сите нас кои сакавме да се вратиме. Тој не советуваше да не ги наведуваме причините за нашето враќање кај никого во Макесонја и да не ги браниме тие причини, бидејќи тоа ќе го уништи најголемиот сон на луѓето во Македонија.

А тој сон е – да се излезе од него. Кога ќе го уништите нечиј долгогодишен сон, станувате негов непријател. Аплицирав за премиграција, што значеше враќање на холандското државјанство и сите мои пензиски права. Во мојот случај до крајот на животот би добивал по петстотини евра месечно. Добив одобрение од мајката на мојата шестгодишна ќерка дека и таа може да се пресели кај мене. Поради разни околности и долгови кои ги влечев по стечајот на ресторанот, не го искористив тоа право на преселување. Денес, кога ќе размислам, сфаќам дека би се спасил од епитетот на странец и емигрант, но дека со тој потег би направил нов.

Тој нов мал имигрант ќе биде мојата ќерка. Тоа лето, додека ја чекав одлуката на Министерството за миграција на Холандија, седев на терасата на ресторанот „Трач“, кога моите пријатели ме запознаа со Салет Неметс, кој работеше во „мерцедес“.Слушајќи ја мојата приказна и намери, тој ми ја раскажа својата животна приказна:

Роден сум во Швајцарија, каде што моите родители дојдоа од Југославија како лекари. Кога имав шеснаесет години, се преселивме во Нирнберг, Германија. Тука за прв пат сретнав голем број наши луѓе од Босна, Хрватска и Македонија кои избегале за подобар живот. Не го знаев нашиот јазик и сите ме задеваа за тоа. Имав шеснаесет години и не знаев ни збор од нашиот јазик. Затоа решив да го научам тогаш.

После неколку години дојдов во Штип на одмор и по еден месец решив да живеам таму. Замислете, штотуку се укинаа санкциите, државата е во хаос, немам ниту стан, ниту роднини во Штип и ги известувам моите дека ќе останам тука. Имав пари, бидејќи во Германија се занимавав со поставување музички инсталации во автомобили. Мајка ми вика на телефон и ми кажува дека тие дошле таму за да ми дадат подобар живот, а сега јас сакам да живеам во Штип“.

И еве ме петнаесет години и никогаш нема да го напуштам Штип. Навистина не ми беше во ред, но подоцна многу размислував за тоа што ми кажа Сале Немац. Ние сме поделени на овие овде и оние таму. Рововите беа длабоко ископани, па секој конструктивен разговор се претвори во непријатни дискусии. Овие овде не се најискрени кога одат таму и ги покажуваат колите купени на кредит, лесно трошат тешко заработени пари, а тие во Македонија мислат дека рајските плодови растат овде на дрвјата.

Не мислам на луѓето кои беа принудени да ја напуштат својата земја и чии домови и соништа исчезнаа за време на војната.За мене не вреди да се побива една од најглупавите нови поговорки, а тоа е дека твојата татковина е таму каде што се чувствуваш добро. Не, не е. Кога се вратил во основно училиште, темата на писмената задача била: Што е татковината? Би одговорил дека Татковината е онаму каде што твоите деца имаат баба и дедо, тетка и вујко, каде што имаш кум и школски другар. Каде е вашиот семеен дом и улицата каде што првпат сте бакнале некого. Каде што вашето детство ѕирка на секој агол.

Онаму каде што твојата прва љубов е веќе доста стара, шеташ со некој глуп тип. Каде што си полноправен гостин на свадба. Каде што навистина сте Некој. Некој сам. Или како што рече Боб Шурди, кој дојде во Германија за да стане „некој“ во култната серија Топол ветер: Кога сакам да бидам некој и нешто, патувам долу. Што вреди да си некој овде ако не те гледаме сите. Но, веќе се навикнав на одговорите на сите мои сонародници.

Ако кажам дека овде работев повеќе од десет години, два дена во неделата, нивниот одговор е дека барем знам зошто сум работел. Ако кажам дека немам никој роден овде, ми одговараат дека овде не се гледаме секој ден, а брат и брат не разговараат. Ако им кажам дека моите деца немаат чувство за роднините, тие ми одговараат дека таму ја имаат својата иднина. Не вреди, се откажав. Спасот е во тишината.

Се чини дека Германецот беше во право. Поминаа седум години од тој разговор, а јас сè уште сонувам да се вратам, а имам се помалку сила да скршам и да се вратам назад. Ќерка ми повеќе нема да биде со мене. За неа тоа не би било враќање, туку заминување. Почнав да добивам хронични болести, па најсигурната опција е да се вратам во дрвена кутија во семејната гробница на сите преостанати опции за враќање. Но јас сепак одам и сонувам, знам дека ја идеализирам татковината и се што остана во неа. Но, што е човек без корен и Татковина? Затворена птица преселница? Без државјанство!

Па ние сме иселеници, гастарбајтерите се многу патетични. Како што ќе ми рекоа моите од таму: „Имаш пари, имаш се“ и кукаш!