Кога сме млади сакаме да се ослободиме од родителите – Кога ќе пораснеме сакаме да ги задржиме што е можно подолго

Како што старееме, сè повеќе сфаќаме колку ни се потребни родителите. За жал, многумина го сфаќаат ова предоцна. Еден ден штотуку се разбудив и решив да ја доведам мајка ми да живее со мене.Засекогаш. Не направив никакви планови или договори, само станав и решив да си го донесам тоа, со минимум работи. Го спакуваше само она што и беше неопходно и драго, како топли влечки што ги доби од ќерка ми, а на кои беше извезен натпис „најдобрата баба на светот“.

Покрај тоа, ги донесе топлите зимски хулахопки, топол домашен фустан во кој сакаше да остане додека е дома, ноќница и навлаката за перница. Мајка ми е мала жена, има целосно седа коса, речиси бела. Косата секогаш ја носи во пунџа, папучи што ги добила од внуката и топол домашен фустан. Таа живее со мене веќе три недели. Понекогаш ме потсетува на мало девојче, иако веќе е баба.

Таа стана повнимателна од порано, иако таа разиграност ја има уште како дете. Таа сè уште му се насмевнува на кучето во ходникот, многу зборува, многу спие, ужива во чоколадото кое и го оставам секое утро. Но, во исто време, гледам како нејзините раце треперат додека се обидува да ја држи шолјата за чај. Ја гледам како постојано си го проверува прстот на бурмата, од грижа да не ја изгуби. Ја гледам и како застанува пред вратата додека се движи од соба во соба и ја крева ногата високо како да поминува низ пречка.

Со такви гестови разбирам дека мајка ми остарела и дека понекогаш е беспомошна. Гледам дека се препуштала со години. Ја чувствувам нејзината радост кога сум дома, уживајќи во тоа време. Но, го гледам и олеснувањето што таа го чувствува кога сум тука, како да го стави својот живот во мои раце. Затоа се трудам што повеќе да и бидам на располагање и тоа да и го посветам.

Секој ден имаме супа за ручек, ме враќа во детството. Секој ден ни правеше супа за нас децата. И таа ги подготвува колачињата. Секогаш ме изненадува со нејзината способност кога на масата одеднаш ќе се појават колачи. Три години по смртта на мојот татко сакала да живее сама. За прв пат таа имаше можност навистина да го направи она што го сака. Ја разбрав и ја пуштив да си оди.

Меѓутоа, годините го направија својот данок и таа беше нападната од болест која го мачеше нејзиното тело и психа два месеци. После тоа, таа стана многу послаба, а нејзината психа почна да попушта.

Јасно ми е каде води сето тоа и затоа сакам тој да помине време на пат со својата ќерка која ја сака и да ја почувствува топлината на домот. Мамо, ти благодарам што си со мене и те молам остани што подолго.