„Мамо, ја расплакав учителката денес“

„Мамо, денес ја расплакав учителката“. Мама ја опиша прекрасната работа на нејзината ќерка кон ученик со Туретов синдром. Кирстин Банга Адаир, мајка, сподели прекрасна приказна за добрата работа на нејзината ќерка. Еден ден Кирстин возеше со своите деца во автомобилот и тие ја играа својата вообичаена игра – сите требаше да кажат што ќе променат тој ден и на што се навистина горди. Кога на ред дошолa ќерката на Кирстен, 12-годишната Карингтон, мајката почнала да плаче.

Таа сподели: „Ќерка ми рече: „Денес ја расплакав наставничката. Во моето одделение има едно момче со Турет синдром на кое сите се смеат затоа што прави чудни работи. Денеска падна на земја – и тоа го прави. Погледнав наоколу и сите му се смееја па отидов кај него и легнав со него на земја. Класот престана да се смее. Заменичката наставничка (која всушност беше неговата мајка) помина покрај нашата училница и ме виде како лежам на подот со нејзиниот син; таа го виде сето тоа. Таа дојде до мене, почна да плаче, ми се заблагодари и силно ме прегрна! Мамо, ме прегрна посилно од тетка Џена! Таа рече дека сум многу добра девојка и постојано ми се заблагодаруваше“.

Кирстин потоа почна да плаче. Таа се обиде да се воздржи додека возеше, но не можеше. Таа се бореше да најде зборови за да опише колку е горда на својата ќерка. Таа додаде: „Керингтон ме погледна, ги виде моите солзи и ја познаваше. Не беа потребни зборови“. „Нема ништо моето дете да направи за да ме направи погорда – Ништо! Ниту големи оценки, ниту некој талент, ниту медали или нешто друго што го сметаме за извонредно. Ништо не е подобро од тоа кога човек се залага за она што е добро и покажува сочувство и емпатија за другите.

Ако сте и мајка на дете со посебни потреби, треба да знаете дека има луѓе кои се добри и кои се посветени на она што е правилно“, изјави Кирстин. Таа својата објава ја заврши со зборовите: „Родители, ве охрабрувам да разговарате со вашите деца за тоа да бидат различни. Разговарајте со нив за аутизам, Турет, расизам итн. Споделете приказна за тоа кога можеби ве задевале и како се чувствувавте тогаш.

Веќе 16 години предавам први одделенија и од прва рака знам дека емпатијата и сочувството не доаѓаат сами по себе. Треба да се научи и демонстрира. Емпатијата е гледање низ туѓите очи. Слушање на ушите на другиот. И чувството во срцето на другиот“.