Медицинска сестра – Во Германија се чувствувам како човек

Да се ​​биде медицинска сестра. Како што беше кај нас. Само за шест пати повеќе пари. Како поминаа перипетиите? За што зборуваат новите колеги? А зошто во Германија се ценат кадрите од кај нас? Самохрана мајка, две ќерки дома, студентки, стари долгови, нови сметки за кои нема пари – тоа би било, како што велат, трошечката страна. На приход, само триста евра добива медицинска сестра кај нас. Тоа беше суштината на секојдневието во случајот со Данијела, која од својата 19-та година работи на клиники и итни станици – денес има 45. „Работата е секогаш на некои договори, никогаш трајно.

Директорот ме отпушти пред неколку месеци бидејќи не му се допаѓаше мојата боја на коса. Од кога го поставија се тргна надолу. Сама ги издржувам ќерките бидејќи тука нема работа за луѓе кои немаат политички врски или пари да платат работа“, ја започнува својата приказна Данијела.

Даниела го реши тоа – Но, тогаш во приказната влегол еден стар познаник, доктор кој веќе некое време работи во Германија и и подметнал бубачка во главата на Даниела. Германија? Можеби не е лоша идеја? „Искрено, се сомневав дали ќе успеам да научам странски јазик. Сепак, јас сум прилично стар за некој што треба повторно да научи пишување, зборови, изговори… Се плашев од германскиот менталитет – луѓето велат дека многу работиш, дека не можеш да седнеш, дека не можеш. разговарај со докторите… дека си оставен сам на себе.

Разговараат секакви луѓе. Но кога слушнав дека мојот пријател станува подобар… знаеш тука кај нас финансиската и политичката ситуација е толку лоша што бегството е единственото решение ако сакаш да се чувствуваш како човек. ” Потоа го реши тоа Данијела. Го одјавила живеалиштето од родната татковина, извадила нов пасош, го научила јазикот, го положила тестот. Во сè помогнала германска приватна агенција за посредување, која не и наплатила ниту динар за услугите – таквите агенции земаат пари од работодавците, во случајов од Универзитетската клиника во Росток, која потоа на Данијела ќе и даде договор за работа.

Таа агенција плаќала дури и часови по јазик и некои административни трошоци. На Данијела и остана само да закаже термин во германската амбасада, да се појави со договор, работна дозвола и потврда за јазик – и да ги спакува куферите. И таму траеше. „Наука беше да се закаже. Се дружев на веб-страница каде се закажуваат термини дење и ноќе, но никогаш не видов слободно место“. ги продаваат на граѓаните за неколку стотици евра.

Тогаш таа зборуваше анонимно, во страв да не трпи какви било последици. Но, вели, по тој текст амбасадата овозможила оние кои ја имаат целата документација да закажат термин по електронска пошта. „За седум дена закажав термин, а за само два дена ми дадоа виза. Тоа беше на почетокот на ноември, а јас веќе бев во Германија на 16 ноември“.

Вака оваа жена, заедно со уште пет колеги од нејзиниот град , стана своевиден пионер на Универзитетската клиника во Росток – до сега тука не беше донесен медицински персонал од нејзината држава. Тоа е најголемата клиника во целата провинција Мекленбург-Западна Померанија. Данијела е вработена на одделот за кардиохирургија. „Многу искусна медицинска сестра, мотивирана жена. Таа е многу добро прифатена затоа што се однесува убаво со сите“, вели за неа Анет Лабан, раководител на болничкиот персонал на клиниката.

„Јазикот е најголемата бариера, но тоа е она на што се фокусираме во моментов. Ако се биде добро, Данијела за шест месеци ќе го совлада нивото Б2, ќе научи што треба и ќе го положи испитот неопходен за нејзината диплома за да биде целосно признаена во Германија. И тогаш ќе добие траен договор.

Анет Лабан нема ни најмала дилема – клиниката би ја задржала секоја медицинска сестра бидејќи се чувствува недостиг од работна сила. Германија старее, има се повеќе пациенти, а се помалку млади луѓе кои избираат професија. Но, од каде интересот за кадри од други држави? „Она што го прават медицинските сестри од нашата држава е слично на она што се прави во Германија, а слична е и културната матрица. Ако ги земете за пример Шпанија и Италија, таму роднините носат храна во болница, ги бањаат своите болни роднини, ги хранат. Кога ќе дојдат медицинските сестри оттаму, се шокирани што, да речеме, мора да им помогнат на пациентите околу миењето.

Од друга страна, четиригодишното образование во нашата држава е многу добро, со голем удел на теоретска обука. Додуша, има малку помалку пракса отколку во Германија, но бидејќи работата е слична, брзо се израмнува“, вели Лабан за ДВ. „Тешко е со оние кои штотуку го завршиле образованието, а немаат искуство. Но, штом работат две-три години, нема никакви проблеми“.

Данијела е презадоволна од нејзиниот, како што вели, „нов живот“: „Феноменално не прифатија. Кога стигнавме, испратија една жена од клиниката да ни го покаже градот, не изнесе на колачи, ни покажа каде ни се становите, кој превоз да го користиме… не однесе како на екскурзија. Немам зборови, навистина ни помогнаа.“ Таа е сè уште свежа во пристаништето Росток на Балтичкото море, па останала под впечаток: „Единствено што би рекле во моето подрачје, грабам со ветер. Никогаш не сум почувствувал толку силен ветер. Градот е убав, украсен, широк, чист… Сега е поставен божиќниот панаѓур, сите купуваат нешто, носат нешто, зборуваат, се смеат. Тие се поопуштени“.

Истите искуства ги има и на работното место. „Во мојата држава завршив работа која овде беше поделена на четворица. Таму морав да направам сè, од документација, до терапија, трансфузија, инфузија, земање крв, облекување, помош на лекар, грижа и хранење на пациентите и менување на креветот…“ Беше зачудена што сега само хируршките челични инструменти треба да се остават по употреба, наместо сама да ги мие, дезинфицира и стерилизира – специјална услуга го прави тоа овде.

„Во мојата држава видов пациенти кои имале операција на ‘рбетот, а мораат да лежат во кревети кои имаат депресија, па пробајте да им ставите ќебе… Тука не треба да размислувате за тоа. Се е со притискање на копче, тркала, вратите сами се отвораат, не морам да ги влечам (се смее).“ Не зажалила што дошла и, вели, да беше на неа, ќе останеше тука барем до крајот на работниот век. „Разбирате, долу во Србија се чувствував како потрошен материјал. Тука не се чувствувам така.

Тука се чувствувам како маж. Гледам дека германските колеги постојано се смешкаат, се шегуваат, зборуваат за други работи, а не за тоа што да подготват за ручек и вечера и како да зготват нешто со најмалку состојки. Не зборуваат за заштеди, сметки, не озборуваат… Барем јас не забележав, можеби таму некаде молчат, можеби тоа го прават и овде луѓето…“

А како изгледа сега пресметката на Данијела? Платата е повисока за некои 1.700 километри – околу 2.000 евра бруто. Наскоро, кога ќе го положи испитот, ќе биде уште поголема. Живее со колега од нејзината држава и станот ги чини 260 евра месечно – со сите трошоци. Долговите брзо ќе се вратат. Толку од приходната и расходната страна. „Сега единствена желба ми е да ги донесам моите деца овде и си ја завршив работата.