Нашите мајки го пиеја своето кафе пополека и одмараа кога се враќаа од работа

Нашите мајки не се плашеа толку од нас. Не се размислуваше толку за тоа родителство. Татко ми не мораше да се нацрта секоја вечер во осум нула нула за да и помогне на мајка ми да ме искапи. Не толку одамна, сама си го избањав детето. Обичен бекутан сапун за бебиња. Го држев детето со едната рака, со другата го туширав, сапун, крпа… Не се плашев да не ми падне во кадата. Реално, ниту една мајка не го испушта детето само така.

Мајка ми не се плашеше да остане бремена, да се врати на работа, или да ме однеси во градинка. Разделби. Таа немаше време да размислува дали останувањето во групата ќе има трајни последици за мене. Таа навистина не се занимаваше со социјалните аспекти на моето растење. Не трчаше на лекар за секоја ситница. Не доаѓаше на училиште секој понеделник и не и паѓаше на памет да ме „заштити“ од учителката. Не игравме на картата „ме мрази наставничката“. Преминот од пониски во повисоки одделенија од основното образование не беше доведен во прашање, ниту беше вредна за споменување пресвртница во животот.

Мајка ми никогаш не била мој личен заложник или некој чија должност е да ме забавува и да ми го направи пријатен престојот на планетава. Денес не е доволно да имате пријатно детство. Не, детството денес мора да биде незаборавно! Незаборавно, другари! Секој ден е повод за вистински мали прослави, Досадно им е.

Од моментот кога ќе ги отворат очите до спиење навечер, децата треба да бидат анимирани, разгалени на сите можни начини, да ги поместуваат своите граници, да бидат нежни, попустливи, никогаш да не го креваат гласот, да не го загрозуваат нивниот мал интегритет во ниту еден случај, начин и сè на сè – да се создаде едно големо, огромно агресивно и деструктивно его.

Нашите мајки не се плашеа од нас. Дури ни нашиот плач. Со тресок, фрлање и дрскост некако полесно и потешко се снајдоа. Нашите мајки го пиеја кафето пополека и одмараа кога се враќаа од работа. За тоа време игравме пред зградата со други деца. На другите деца, пријатели и другари. Се знаеше што сме, а што не. Што е добро, а што не.

Извади го прстот од уста, не чепкај го носот, не зборувај со непознати, не земај бонбони од непознат вујко на улица, тргни се од телевизорот, ќе си ги расипеш очите, кажи чао , благодарам, те молам стани, па баба да седне, биди добар пријател, не седи на ладен бетон, јадете се од чинија и до осум ќе бидете дома. Така некако сме воспитани.

Сомнежите беа решени без Google, со совет од други поискусни пријатели. Немаше училишта за родители, не сите тие одлични книги, форуми, групи на Фејсбук и повторно – сè беше некако познато. На крајот, не испаднавме толку лоши. Растењето денес е како трка со пречки. Уште пред да се роди – пијте фолна киселина, пијте витамини, правете двојни и тројни тестови…

Потоа – пораѓај безболно, без траума, биди со бебето, дои до три години, почитувај го карактерот, темпераментот, генетските предиспозиции, не дозволувај да плаче, носеј ја гордо како да е штафета на младоста, не заминувај. С

ама не го гаси светлото, направи место во твојот кревет, премести го сопругот во дневната соба, чувај ја во текот на целиот период на растење, не дозволувај ништо да пропушти, да се чувствува загрозено, запоставено, да ја нема. , почитувајте го нејзиното мало јас, почитувајте ги нејзините потреби, преиспитувајте се, донесете донесете правилни одлуки, преземете ја целата одговорност, заборавете на заслугите, заштитете ја од сонце, радијација, загаден воздух, кучиња скитници, фонтани, издувни гасови, зли очи, ретроградна Жива, заситени масти и слободни радикали.

Чистете околу зградата, собирајте ѓубре, рециклирајте пластика, купувајте органска, засадувајте дрвца, бидејќи – нашите деца заслужуваат подобра планета. Добро, што ако нашата планета заслужува подобри деца? Мислам, прашувам за пријател.