ОБРАЗОВАНИЕТО ВО МИНАТОТО И СЕГА: Мајка од Хрватска ги запали социјалните мрежи со објава за воспитување деца

Авторот на блогот „Мамо, гладен сум“ на Фејсбук објави текст кој досега е споделен повеќе од 11 илјади пати, а собрал најмалку две илјади коментари. Објавата масовно се споделува на социјалните мрежи. Нагласувајќи дека не заговара ниту една страна на образованието, таа посочи дека текстот е создаден во размислувањето како да се најде златната средина. Нејзиното соопштение го пренесуваме во целост.

Моето детство траеше во седумдесеттите и осумдесеттите. Мама, тато, пет години постариот брат и јас. Не се сеќавам дека моите родители си играа со мене. Имав играчки и поминував часови во светот на имагинацијата. Мама готвеше или средуваше. Таа се грижеше за куќата и поважните работи. „Бевме надвор цел ден летото“ Ниту сакав, ниту ја замолив да играме заедно. Веројатно затоа сè уште имам жива фантазија и уживам во ретки моменти на осаменост.

Летото бевме по цел ден надвор, се качувавме, скокавме, но го знаевме времето на ручек, вечера и спиење. Кога дојдоа нашите гости, се знаеше дека децата, освен за време на оброците, немаат што да бараат на масата со возрасните. „Ајде, деца, во собата! И одлично си поминавме, одлично си поминавме. Не знам ниту сум ја слушнал темата на разговор меѓу постарите. Воопшто не ме интересираше. Кога одевме кај гостите, а домаќините нудеа колачи, а јас лакомо посегнував по третото парче, мајка ми ме фрлаше со поглед, така што веднаш ја повлеков раката кон себе.

До денес ја паметам: „Не дојдовте да јадете, учтиво земете парче, две и застанете! Така, денес со презир гледам на луѓето кои разгледуваат бифе на некој настан. Не плачевме, не врескавме и не викавме дека ни е досадно. Ако ни текне, одговорот би бил „Забавувајте се со нешто“. И ние би се забавувале. Како функционираше имагинацијата. Бевме чисти, уредни, учтиви, можевме да се контролираме кога требаше да бидеме тивки и многу активни кога ќе не пуштат од синџирот.

Јадевме сè, немаше прашање: “Дали сакаш?” Никогаш. Одевме каде сакаа нашите родители, кога им се допадна… И се забавувавме… Секогаш.
„Мама беше авторитет, психолог, поддршка, божји камшик“ Со нетрпение ги очекувавме екскурзиите на кои редовно одевме за време на викендите и патувањето со воз до морето. Тато работеше, а мама беше дома, се грижеше, хранеше, се жалеше, слушаше, навиваше. Таа беше авторитет, а не пријател.

Подоцна, кога детството прерасна во адолесценција, таа беше поддршка, психолог, советник, критичар, поддршка, божји камшик. Сè по потреба. Таа не гледаше, зборуваше за проблемите, не тешеше. Таа знаеше да ја препознае секоја емоција и не можев ништо да сокријам од неа.
Таа не беше пријателка. И тоа беше нагласено, да не се мешам, да не се однесувам со неа како мои врсници, без почит. Секое непочитување на возрасните беше казнувано со рака на газот. Без објаснувања, без разговори. Го навредивте старецот, шамар. Значи следниот пат навредуваш и биди груб. Плаќање за јазикот, грди зборови… повторно претходно споменатиот мајчински поглед…

„Не беше идеално“ Мислам дека не беше идеално… По излегувањето во саботата, тато ме разбуди во 9 за да помогнам да го средам станот. После 10 минути телефонирање ми вика да застанам и да се видиме насамо ако сакам толку многу да разговараме. Ограничените излегувања бескрајно ми ги напаѓаа нервите. Никогаш не сум дошол дома пијан, не ми паднало на памет. И тогаш нешто пукна по пат, па таквото воспитување стана премногу грубо. Времето роди нови генерации родители. Бескрајно толерантни, оние кои поддржуваат пријателски однос со децата и тоа е навистина кул…

Не ме сфаќајте погрешно, потребна е промена, би рекол неопходна, но имам чувство дека отидовме од една во друга крајност. Поради сопствената бунт или инает? „Дојдовме до другата крајност“ Не знам, но како и нашите родители, ние претеравме, само на сосема поинаков начин. Ја допревме другата крајност.

Почнавме да водиме филозофски разговори со двегодишници, на децата гледаме како на статусен симбол, како на нов автомобил, па го лижеме, го чепкаме, покажуваме, се фалиме: „Колку километри е твоето? А коњот? Какви бандажи имаш? Мојата може да влече подобро од твоето! И како е тој во завој? -Така ми изгледа… Во моментов, децата се во центарот на вниманието, седат на чело на масата, згора на тоа, тие избираат каде да седат и тоа им е дозволено.

Децата прислушуваат разговори за возрасни, навлегуваат во зборот, го водат главниот збор и се главна тема на разговор. Се разбира, секогаш водени во суперлативи… Моето малечко е ова, моето малечко е подобро… Децата доаѓаат кај гостите со реченицата: „Гладен сум!“ па вие претурате низ половина фрижидер додека вашите родители се смеат. Децата постојано се забавуваат, не знаат сами да си играат, па те влечат за ракав и бараат внимание. Ако не им обрнете внимание, тогаш тие врескаат, па целото семејство учествува во смирувањето.

„Родителите се скараа со наставниците“
Родителите се караат со наставниците, им се закануваат со отказ, им се закануваат на другите деца ако некој го допре нивното дете во жарот на играта. Родителите плукаат пред своите деца по наставниците, па и децата се осмелуваат да им одговорат на наставниците кога ќе дојдат на час. Така, секој авторитет исчезнува. Децата станаа смисла на животот на нивните родители, животен проект, единствена тема за разговор, нереална гордост.

Тие треба гордо да зборуваат за своите достигнувања, интереси, искуства, а детето за своите. Наместо тоа, ние се фалиме со туѓите (детски) достигнувања, присвојувајќи ги како своја заслуга. Нашите деца се таму да ги воспитуваат и да ги остават да живеат… Да ги подготвиме за живот, а не да го запоставиме својот. Нема начин да им служиш и наместо тоа да растеш.

Да ги чекаш со часови пред ноќни клубови и да возиш дома (да, тоа стана нормално). Да си ги држат ловориките кога ќе дојдат дома пијани после излегување. Да се ​​толерира недозволивото. Да ги наградиме за добра оценка. За волја на Бога, таа треба да биде награда сама за себе.

„Поимот злоупотреба и детската игра се изедначија“
Дали ви се чини дека сите во основните училишта имаат петки? Точно, на детето понекогаш му е полесно да заклучи повисока оценка отколку да се справи со граден тато кој ќе ти се заканува затоа што „старата коза“ му го оштетила натпросечно интелигентното дете и му дала 4. А тој знае за 10. Барем. Поимот злоупотреба и палава детска игра беше изедначен.

Се гушкавме, се боревме со коприви, дојдовме дома изгорени, премрзнати, црвени. Никој не се испаничи поради тоа. Не бевме толку чувствителни. Не тужевме затоа што знаевме дека ќе добиеме уште една шлаканица поради тужбата. Кога малку разговарам со новите родители, сите имаат едно нешто заедничко: „Најважно ми е детето да е среќно!“

На нашите родители им беше поважно да ги усреќуваат другите! Зашто, сфатија дека тоа е, индиректно, наша среќа. Да се ​​обрнува внимание на луѓето, да не се биде себичен, егоцентричен, да се развие емпатија, да се соживува, да се грижи, да се биде внимателен… Се изгуби некаде на патот.

„Дали одгледуваме самобендисани егомани?
Никогаш задоволни луѓе, вечно желни за внимание. Оние кои не трпат авторитет, забрани, услови, рокови, па цел живот бараат и чекаат совршена прилика да паднат од небо, а такво нешто нема.

Во меѓувреме, нивните родители ги финансираат, ги перат, ги хранат, тешат… Затоа што нивното злато заслужува подобро. И овој свет не е доволно добар за нив. Дали претерав? Како и да е, мислам дека ни треба златна средина. Нешто помеѓу образовните методи на нашите родители и овие денес. Времето ќе покаже дали во меѓувреме нашите сопствени деца не не јадат за појадок“, заклучува блогерката.