ОВОЈ ТЕКСТ ГО НАПИША ЕДНА СТАРИЦА КОЈА СИНОТ ЈА ОСТАВИЛ ВО ДОМ за стари лица. ПОМИНАА ТРИ ГОДИНИ…

Ова е песна напишана од една старица која нејзиниот син ја сместил во старечки дом. Поминаа три години без тој да ја посети. И покрај сето тоа, песната е исполнета со мајчинска љубов и благодат.

Отсекогаш ми беше блиску до срцето. Никогаш не ми беше надвор од очите дури и кога беше затворен.

Овие три години моите очи те жалеа, но не те видов да ме посетиш како другите.

Сети се на нашиот живот – кога те кревав и носев, кога си играв со тебе и кога одеше зад мене.

Ќе ми скокнеш на гласот и мојот скут те стопли и никој освен тебе не остана во мојата утроба.

А кога ќе се разболеше, ноќите ги поминував покрај тебе без да спијам. Не вкусив сон ни ден ни ноќ.

Она што морав да ти го дадам од мојата љубов и грижа, ти го дадов, а ти растеше и беше мојата најголема надеж.

Но изгубив сè на денот кога ме одби и се предаде на жена ти, нудејќи ѝ искрена љубов и оставајќи ме во болка.

Знам дека е безобразна, дека те запира и вели: „Не ја сакам таа старица со мене!“

Ме остави среде болница да се надевам на тебе и знам дека ова е награда за мојата благосостојба.

Само да бев твоја слугинка да те гледам среќна секој ден.

Ти благодарам, синко, и ти благодарам за трудот! Го молам Алах за тебе секој момент и за твоето водство.

Хамдан, Хамдан, мајка ти вика! Се плашам дека нема да ги повикаш ни твоите потомци.

Го замолив докторот да ви го даде ова писмо со писмата што ги напишав со солзи.

Ако умрам, не биди скржав во твоите молитви за мене и барај прошка за мене, тоа е мојата надеж.

Намокрете ја прашината на мојата футрола со твоите солзи, но тогаш тагата и каењето нема да ти направат ништо добро.