Петар Мамонов: Во гробот нема џебови. Што си собрал во душата тоа ќе носиш со себе!

Љубовта не е чувство, таа е доблест. Тоа е количеството добро што го правиме, без разлика што добиваме. Кога го правиш тоа само така. Баба во метро, ​​направи место. Не треба ништо да чувствуваш за неа, треба да глумиш, да работиш. Направете нешто добро за некого, безуспешно, но секој ден. Бидете постојано во плус, во позитивното. Ќе видите како ќе ви оживее срцето! Човек може да живее сосема поинаку. Знаете, како во метрото на ескалаторот. Се спушта, а ти треба да се качиш, се те носи надолу, но ти се качуваш. Друг пат нема, треба да се оди кон Светлината.

Запрашајте се: “Зошто живеам?” Само тоа, навистина запрашајте се. Мислам дека ако никој не беше добар за живеење денес, денот мu беше залудно потрошен. Сите ние, а јас пред се, треба да научиме да си кажуваме „не“. Лесно е да се каже – тешко е да се направи. Тешкo. Но, ако работите напорно, сфатите дека едноставно нема друг начин да живеете, тогаш ќе успеете. Да не простувате некој што ве навредил е како да сте лути на нешто што сте го погодиле. Твоја вина е; но толку многу боли да ја удриш или фрлиш таа работа на подот. Па што? Само твојата рака може да помодре или може да отскокне од подот и да те удри по чело! Навредата е пеколна состојба: нема каде да се одмори.

Животот понекогаш удира, но тие мозочни удари се дрога. Научете да губите и да не жалите. Мора да знаеме дека сите лоши мисли не се наши, тие се од ѓаволот. Нашите се добри. Значи, треба да се сакате себеси. Но, јас – првично замислен. И сè развратно, алчно – не е мое. И – станува полесно. Почнуваш да ги бркаш сите други.

Според мене, светецот се разликува од грешникот по тоа што научил да сака.

Ако сме направиле 9100 чекори од Бога и еден чекор кон Бога, тогаш се движиме. Духот создава форми за себе. Не може да се биде лош човек и добар писател. Без љубов човек умира жив – жив труп. Оди, си ја работи работата, си ја врши должноста, но се гуши Нас нè интересира како е во Бангладеш, како е во Јапонија после земјотресот. Каков земјотрес?! Секој од нас има земјотрес внатре. Човекот тоне во реката. Тој вреска: „Помогни!“ А тие му велат: „Знаеш, во Јапонија“.

Ако правиш добро и им го откриваш на луѓето, тогаш добро не се случило. Точно велат: во гробот нема џебови. Што си собрал во душата тоа ќе носиш со себе! Животот на човекот е како воздух. Човекот има почеток и нема крај! Разбирате, колку е интересно!