Писмо од дете до мајката која абортирала: Сега кога веќе не сум во твојот скут…

Ова е писмо од детето до мајката која го абортирала. Свесни сме дека секојдневно се прават илјадници абортуси. На тој ден, кој не го дочекав, можев и јас да плачам. Исто како и другите новороденчиња, можев да пијам млеко од твоите топли, нежни гради. Денот кога требаше да ме родиш со тоа скапоцено мачење. Знаете, би можел да живеам без многу работи. Можев да бидам без многу играчки. Не би ми било толку важно.

Ниту пак би бил толку несреќен. Ќе се снајдевме некако. Претпоставувам дека имало потешки ситуации од нашата, нели? Освен тоа, се чини дека понекогаш на тој животен пат наидуваат навреме, на некои добри луѓе кои подаваат рака за помош, нели, мамо?

„Знам, ти беше младa…“
Знам, ти беше младa и не беше особено подготвенa за животот и сето она што тој го носи со себе. Но, кој од родените луѓе е подготвен за живот и за се што му се подготвува на патот? Кој е подготвен за сите неочекувани работи што може да му се случат или кои ќе му го попречат патот на патот на животот? Да, се случив одеднаш. Нема да кажам несакано. Ти го сакаше татко ми бескрајно. Целосно му се предаде, верувајќи дека тој е љубовта на твојот живот. Беше сигурна дека тој го чувствува истото за вас и дека ќе поминувате време заедно до крајот на вашиот земен живот.

Но, тој изгледа не размислуваше исто како тебе. Изгледаше дека сака слободен живот повеќе од се. Живот без обврски и обврски, како што веќе беше навикнат да живее. И тој живееше со своите родители кои правеа се за да се осигураат дека ништо не му недостасува. Го држеа како капка вода на дланка.

Тој, всушност, сакаше да биде со тебе како девојка со која ќе може да излегува, да се забавува и да плови што подолго низ животот кој го носат пријатни и секогаш поволни ветрови. Кога тоа ми се случи, дувна лош и непријатен ветер за татко ми и му донесе несакана последица што го исфрли од рамнотежа и му се закануваше да направи хаос во неговиот безгрижен животен стил. Затоа, новите последици мораше некако да се отстранат. Се разбира, ако тоа беше воопшто можно. И тоа беше.

Кога дозна дека носиш дете, твоите чувства се измешаа. Од една страна беше воодушевена и горда, а од друга се плашеше што ќе се случи и како се ќе оди во наредниот период. Уште од првиот ден кога дозна за бременоста, почна да размислуваш да се омажиш, да добиеш девојче или момче и каде ќе живееме сите. Дури и за креветчето, облеката, чевлите, моето име…

Потоа дојде ноќта кога го запозна татко ми. Беше малку исплашена, се плашеше како ќе реагира, но длабоко веруваше дека ќе биде среќен по првичната конфузија. Но, откако му кажа дека си бремена, тој погледна надолу. Не те ни прегрна, туку замислено и долго гледаше во подот. „Не можам“, рече тој. “Што не можете да направите?” праша сè уште не се сомневајќи во ништо лошо. „Не можам да прифатам дека ќе се породиш“, рече прилично цврсто. “Што мислиш?” „Па, не можам да прифатам дека веќе сум татко и да се женам. Не можам да прифатам дека нема да имаме слобода.

Па, јас сум уште млад. Уште немам ни дваесет и пет. Немаме ни доволно пари за сето тоа. На крајот, што ќе кажат моите родители? Тие, знаеш, и онака не те сакаат баш. Ова ќе им даде причина да веруваат дека вие намерно го сакавте тоа дете, а не јас. Освен тоа, ќе мислат дека си го направила тоа за да можеш да се омажиш за мене, бидејќи моите родители се богати, па ти, драга, ќе имаш голема корист од тоа во догледна иднина. Слушај, те сакам, но мислам дека најдобро би било за тебе и за нас да се ослободиме од тоа“, рече тој речиси во еден здив.

„Тоа?“, се зачудивте затоа што татко ми не сакаше да каже „дете“, туку „тоа нешто“. Беше запрепастена. Зборовите што ги изговори доаѓаа од неговото заматено и податливо срце. „Дали велиш дека треба да абортирам? Не, нема да го сторам тоа!“ ти одговори на почетокот. Тој не продолжи да зборува, туку само ти рече сериозно да размислиш за тоа што е можно поскоро бидејќи не е сигурен дали ќе може да продолжите да бидете заедно ако не одлучите што е најпаметно во таква ситуација.

Како толку паметно, рече тој, направи илјадници и милиони други луѓе. „Ако ме сакаш, ќе го направиш тоа“, ти рече на крајот, те бакна во чело за добра ноќ и си отиде дома. „Ако ме сакаш, ќе се ослободиш од „тоа“…“ Не можеше да заспиеш ноќе. Повеќе личеше на некое глупаво лудило. Имаше секакви мисли: да ме родиш… да не ме родиш… да се убиеш… да ме родиш, остави се и пресели се со мене во друг град… Знам, всушност трескавично бараше начин да ме родиш, но тоа беше товарот на тебе беше преголем. Ти сè уште го сакаше татко ми и не сакаше да го изгубиш.

Твоите родители не сакаа да се мешаат. Тие велеа дека ќе го почитуваат твојот избор, но внатре во вас копнеевте да го слушнете нивното мислење и совети кои ќе ви дадат поддршка да одлучите сепак да започнете нов живот. Од друга страна, неговите родители два дена подоцна ти рекоа: „Знаеш какво семејство сме ние. Што ви се случи, на многумина нема да им биде мило доколку се рашири ваква вест. И не би сакале тоа да ја наруши нашата репутација, на која напорно работиме со години“. Многу добро знаеше што сакаа да ти кажат…

Единствениот вистински пријател, барем вие така верувавте, ве советуваше: „Слушај, ти си млада, животот е пред тебе. Ми се чини дека тоа би било преголем товар и за тебе и за него. Можеби би било навистина добро да се однесуваме како тоа да не се случило. Знаете дека времето ја лекува секоја рана. Барем така велат…“

Се чувствувавте како целиот свет да заговара против вас. Против нас. Од ден на ден чувствувавте се поголем притисок врз целото свое битие. И како што растеше тој товар, така растеше и твојата желба да ме родиш. Исцрпени и речиси целосно скршени да продолжите да се борите, конечно се согласивте на она што навистина не го сакате. Сите тие камени и придушени гласови околу тебе беа погласни. Таквите гласови не се смируваат додека не ја задоволат својата глад за да го отстранат сето она што не го разбираат или им стои на патот.

„Ти го направи тоа едно утро…“ Го направивте тоа едно утро. Докторот беше љубезен и внимателен кон тебе колку што можеше да биде. Но и тој не ми беше таков. Не го обвинувам. Тој си ја заврши работата. Не излеговте од дома со денови, па ни недели. Ви требаше време да се опоравите. Твоите родители беа при рака, но не можеа да ти го дадат она што ти треба.

Ви требаше утеха и мир бидејќи срцето ви беше во виорот на вознемиреност и вина со кои не можевте да се справите или да продолжите да живеете нормално. Татко ми се обиде да те разбере, па само повремено застануваше во тоа време. Знаеше дека ти треба време. На неговото лице можеше да се види мало задоволство и олеснување бидејќи беше сигурен дека си ја направил вистинската работа.

По неколку месеци почнавте почесто да излегувате со него. Одеше, одеше на истите места како порано, зборуваше за работи за кои се зборуваше порано. Се обидовте да заборавите што се случило, но успеавте само да го турнете длабоко. Вие, всушност, веќе не бевте исти како порано. Не реагиравте исто во секојдневните ситуации, не се смеевте исто, не размислувавте исто…

Не го сакавте тоа, но се променивте. Тоа го виде и татко ми, па се почесто те прашуваше „Што ти е сега? Ќе му кажеш колку си уморена или не се чувствуваш добро. Но, со текот на времето, тој не можеше да го прифати тоа. Тој сакаше да бидете среќни и весели. Весели кога бевте сами, весели кога бевте во друштво, весели во секој случај и покрај се. Но, не можеше да му го дадеш тоа…

Затоа, не е невообичаено што еден ден запознал друга и секогаш насмеана девојка во која брзо се заљубил и во која конечно го нашол тоа што отсекогаш го барал. Барем не те извлекол, ти кажа одма. Така, едноставно, но сепак болно. Раскинавте без многу зборови. „Жал ми е што се испадна така“, ти рече, „се надевам дека ќе останеме пријатели“. Кога бевте сигурни дека повеќе не може да ви го фати окото, истрчавте најбрзо што можевте за што побрзо да влезете меѓу вашите четири ѕида.

Таму бурата на вина во тебе зовре, откопана од просторот каде што ја потиснуваше љубовта. Љубовта што сакаше да ми ја дадеш со сето твое срце. Тоа продолжи и понатаму. Се чинеше дека болката што ја излеваш ќе ти ја распарчи целата душа и дека раната, тогаш, нема да може да престане да крвари. Навистина, ти требаше долго време да се опоравиш малку и да живееш, барем со површна надеж дека некаде таму, не знаеш каде, ќе биде подобро.

Потоа поминаа годините во кои некако научи да чекориш низ животот, со потиснато сознание дека, барем неволно, си учествувал во процесот на моето отстранување. Во меѓувреме, не најдовте некој со кој би можеле отворено и доверливо да разговарате за тоа. Се плашевте дека порано или подоцна луѓето би можеле повторно да ве повредат. И знам, за момент ти се чини дека луѓето постојат само поради тоа – да го повредат другиот.

Знам дека ќе ви биде особено тешко ако видите млада брачна двојка како среќно турка незабележлива количка со мало, новороденче. Или кога, минувајќи покрај паркот, ќе видиш тато како безгрижно си игра на тревата со своето малечко момче. Знам дека има уште трошка надеж во тебе дека ќе најдеш сродна душа која ќе те разбере, која ќе те гледа како тебе, ќе те сака како тебе, а не како личност која треба само да ги задоволи неговите желби.

Да, сепак мислите дека во некое идно време ќе најдете некој кој ќе знае да разговара со вас и да ве охрабри кога ви е тешко. Некој кој ќе ви донесе мир и ќе биде трпелив со вас кога наеднаш ќе ви се случат солзи. Да, особено кога слушате вистински приказни за деца кои се родени и покрај тоа што некој жестоко се противи тоа да се случи. За децата кои сега растат, одат на училиште, играат, имаат пријатели, имаат свои желби и радости, подеми и падови.

За децата кои, точно е, немаат татко, но сепак убаво се гледаат. Тоа се деца кои во догледна иднина сигурно ќе наидат на сроден дух, ќе имаат свои деца… Или нема да ги имаат. Не е важно. Но, тоа ќе биде. Да, ќе ви биде тешко откако ќе запознаете или запознаете некои возрасни кои пораснале со еден родител, но во не многу идеални услови. Ќе ви биде тешко кога ќе дознаете дека навистина никој нема идеални услови за да може да ги воспитува своите деца. Порано или подоцна, секој има пречка или тешкотија што треба да се надминат.

„Добро сум, мамо…“
Добро сум, мамо. Безбедно. Не можам да ви го опишам ова блаженство и љубов Божја со зборови. Радоста што ја имам овде, знам, никогаш не би ја имал во текот на сите земни денови. Оттука знам дека Оној што те создал тебе, мене, тато и сите нас, трпеливо бара и чека да му го отвориш срцето, да ја излееш својата тага, твојата тешка болка и грев, твојата одвоеност од Него… многу добро што Тој тропна на вашите срца на вратата уште пред да се случи јас. Не обрнувавте внимание на тие знаци, се водевте од она што другите го кажуваат.

Но, тој сега ти се јавува, не те осудува и не сака да те казни како што многумина мислат. Тој сака да ви прости. Тој сака да го донесе мирот што не сте го вкусиле досега, по кој отсекогаш сте копнееле. Мир што човекот не може да ти го даде. Со Него би започнало ново време за вашиот живот. Тој би ти ги залечил раните и немаше да го носиш товарот од минатото. Оние за кои знаете и оние закопани длабоко во вас. О, колку би било добро, мамо! Колку би биле слободни и како Господ Бог би можел да им зборува преку вашиот земен живот на оние кои се денес или кои ќе бидат во слична ситуација како вашата или нашата.

Зарем не ве охрабрува самата помисла дека вашиот живот има смисла и дека вашето длабоко страдање може да се претвори на подобро? Зар во тебе сè уште не гори тоа исконско претчувство и копнеж дека мора да има некоја повисока љубов и благодат што ги надминува стравот и слабоста? Никој не ти кажа ништо за тоа. Знам, немаше такви што можеа да ти кажат за тоа. Така, патеката следи. Навистина, ова што сега ви го кажувам, наскоро може да се случи да разберете…

Сега кога сум во твојот скут, мамо, ме нема и сега кога не можам да погледнам во твоите топли очи, сакам да ти кажам – дека те сакам. А сега кога нема да можеш да ми ја галиш косата, а би можела, ќе ти кажам нешто друго. Верувам дека повторно ќе се сретнеме. Овде, на место каде што никој никого не повредува. Во место резервирано за најмалите, сите понизни и сите кои по долго талкање ќе се помират со Бога и во Него ќе најдат смисла, утеха и голем одговор.