Поучна приказна за бракот, човек не ја знае вредноста на една личност додека не ја изгуби

Еден ден, откако сопругот се вратил од работа и легнал на креветот да се одмори, сопругата му проговорила: … Што мислиш да излеземе денес? Тој одговори: „Синоќа не спиев доволно, остај ме, сакам да спијам“. Сопругата си рече: „Не е важно, сигурно е уморен“, и го остави да спие.

Следниот ден, откако сопругот се вратил од работа и повторно се сместил во кревет со намера да спие, сопругата како вчера влегла во собата и прашала: „Зошто да не излеземе заедно, ми се чини дека е пријатен ден за прошетка“. Сопругот дрско одговорил: „Не сум расположен,оставете ме на мира“.

Сопругата го оставила да дремне мислејќи: „Сигурно нешто му го расипало расположението на работа“. Така мажот се однесувал цела недела, а сопругата му наоѓала изговори од ден на ден, додека еден ден не дошол дома без да ја најде сопругата во куќата. Беше изненаден, но мислеше дека секој момент ќе се појави. После не ни даде значење на нејзиното отсуство.

Следниот ден, кога се разбудил и видел дека неговата сопруга не се вратила како што тој замислил, погледнал низ куќата и го нашол писмото. Писмото што му го оставила сопругата! Тоа гласеше:

„Драги мој, реката на оправдувањето што течеше секој ден пресуши, како и мојата оаза на трпението. Минатата недела беше неделата во која се родив, мојот роденден токму во таа недела сакав да те направам најсреќниот човек на светот. Но ти го уби срцето што сакав да ти го подарам. Така, нека си среќна секоја година, но без мене. Твојата сопруга“.

Тој набрзина отишол во куќата на родителите на неговата сопруга и побарал да разговара со неа. Сепак, таа одговори: „Не сум расположена, пуштете ме“. Мажот забележал дека сопругата и ги повторува зборовите што и ги кажува, па молчел, а потоа жената рекла: „Ако не знаете да се грижите за цвеќињата, тогаш не ни берете ги, бидејќи ако берете цвет, тогаш престанете да се грижите за него, тој ќе овене и ќе умре.

Јас сум цвет што си го набрал и овенил обидувајќи се да те усреќам. Негувајте го својот цвет пред да овене“. Инсан не ја знае вредноста на човекот додека не го изгуби, било да е брачен другар, пријател, син или брат.