По 8 години од смрта на нејзиниот сопруг пронашла писмо што можело да среди се помеѓу нив, но сега веќе било предоцна

Жената по име Ејми го пронашла писмото осум години по смртта на нејзиниот поранешен сопруг, а поради тоа што го прочитала, особено поради реченицата во која молела за прошка, сè се променило. Таа реши да ја сподели својата исповед: Полицата се уште беше во плакарот без врата во трпезаријата. Тоа беше еден од проектите на мојот сопруг за уредување на домот додека сè уште бевме во брак, кој остана недовршен.

Полицата секогаш била полна со книги, прирачници и слични работи. Еден ден решив да преместам некои работи, но кога почнав да ги преместувам излезе писмо. На пликот немаше име или адреса. Го отворив писмото и во аголот на хартијата пишуваше „Извини“ со ракопис на мојот сопруг. Овој ракопис го знам од својата деветнаесетта година. “Прости ми”. Мојот поранешен почина пред осум години и две години откако се разведовме. Би му простила многу работи, за себе и за нашите деца. Поради нив одржувавме здрава дистанца и необична блискост.

Мојата интуиција ми кажува дека ова писмо е напишано во време кога се обидувавме да го спасиме нашиот брак. Во писмото пишувало и „Ќе се трудам повеќе“, „Сакам прилика да надохнадам се“, „Жал ми е“. Би сакал да верувам дека, откако го напиша ова, тој навистина планираше да се обиде повеќе во тоа време. Писмото е напишано на две страници и во него пишува за нашето минато, иднина и како сака нашето семејство да ги надмине сите проблеми.

Морав да се запрашам што се случи откако мојот поранешен сопруг го напиша ова писмо, кога го вметна меѓу книгите. Дали чекаше посебна прилика да ми ја даде? Можеби тоа требаше да биде роденденска честитка? Една година пред да се отсели, кога „работевме“ на бракот, ми подари свеќа за роденден, затоа што сакав свеќи. Тоа беше одлична работа за нас, бидејќи тој речиси никогаш не обрнуваше внимание на важни датуми и речиси никогаш не ми купуваше подароци.

Ми кажа дека ги мирисач сите свеќи додека не нашол мирис на кој пишува „Ејми“. Можеби една година по свеќата, тој планираше да ми даде писмо. Можеби немаше доволно храброст да ме остави да читам и да биде искрен и отворен. Во тој момент ми се чинеше прилично дрско и невнимателно да се помисли дека никогаш нема да го најдам скриеното писмо или дека некое од децата нема да го најде.

Две години откако се разведовме, пред да умре, секоја среда навечер ги земаше децата и ги носеше на вечера. Ги земаше и секој втор викенд. Разговаравме, се шегувавме, понекогаш се каравме. Што ако го најдов писмото додека тој беше жив? Една недела или еден месец откако го напушти нашиот дом? Дали би ми признале што навистина мисли и дали повторно ќе бидеме среќни? Внимателно го држев писмото, како мастилото да ми ги извалка прстите и да го извалка мојот сегашен живот, оставајќи неизбришлив потсетник на минатото. Го искинав на ситни парчиња и го фрлив во кофата.

Искреното извинување не беше силна страна на мојот поранешен сопруг, но фактот што тој воопшто напиша вакво писмо ми докажа дека после многу години сфатив дека целосно не сум го проценила погрешно човекот со кој одамна се омажив. И тоа беше најдобриот подарок што некогаш ми го дал.

Сега кога го знам ова, жал ми е што не се трудевме повеќе. Годините на нашиот брак можеа да бидат многу поинакви ако имавме храброст да си кажеме што мислиме, искрено и без страв. Сега е доцна, оваа лекција се научи предоцна, но сакам да дадам совет на сите кои имаат сличен проблем. Зборувајте отворено, со малку таму животот може да биде совршен – напишала жената.