Приказната за докторот од гинеколошко: „Докторе, мојот сопруг работи, тој не пие, секој ден имаме леб и готвиме нешто, јас живеам добро, не се жалам“

Приказна што ќе ви ги насолзи очите

Влегувам во породилно… На масата за породување е млада личност стара дваесетина години, слаба, со воспалени образи, темни подочњаци. Тивка е и неможи добро да се слушни се додека не се доближиш до неа. Бабицата ми приоѓа и ми вели: „Докторе, жената е проширена шест сантиметри. Датумот на породување е крајот на следниот месец, а бебето е многу мало .

Како се викаш?, Ја прашувам и и приоѓам на жената. „Мелиса“, вели таа и едвај се слуша. „Од каде си?“, Продолжувам со прашања.

Од тука, вели таа, „тука се омажив“. „Добро Мелиса, зошто си толку слаба? Јадеш ли ти воопшто? “, Прашувам. Јадам добро. Знаете докторе, мојот сопруг работи и заработува, тој не пие. Тој е добар. Имаме леб секој ден и готвиме нешто, живеам добро, не се жалам “, вели таа.

Почнувам да се вкочанувам … Сфаќам дека е искрена. Дека навистина е така. Таа навистина јаде само еднаш на ден и смета дека е во ред. „Мелиса, што имаш ти брат или сестра?, прашав.

Само сестра, докторе, но таа е во згрижувачко семејство. Знаете, мама почина, тато работеше цел ден и не знаеше што да прави со мене. И јас бев вредна, чистев, готвев. Одам на пазар и го земам зеленчукот што го фрлаат. А тие фрлаат добра храна. Ми вели, Мелиса – Ми најде сопруг. И го донесе. Оди, ќерко со него, ќе бидеш подобро отколку овде, со мене. И така се омажив “, вели таа. „А ти си убава сопруга“, се обидувам да се пошегувам.

Тој е добар, рече таа и молчеше. Само гримасите на нејзиното лице покажуваат дека чувствува болка. Една млада жена што ја прифаќа реалноста, колку и да е тешка, која не знае подобро, е мртва во нејзината неспособност да промени нешто. Бабицата ми ги донесе крвните тестови, погледнувам во хартијата и грутка ми се стега во грлото. Тешка анемија, хипопротеинемија.

Знаете, продолжува таа, носам девојче. ќе се вика Амина. Имам работи. Јас измив и организирав сè, знаете дека тие навистина се како нови. И имам јас пелени.

Напни, Мелиса, велам гледајќи во бабицата. Сите молчиме. Немаме зборови. А внатре нè стиска, боли. Ајде Мелиса, напни колку што можеш повеќе. Мелиса слуша, нејзиното слабо тело и ја дава целата сила и ете се породи.

Бебето слабо, но убаво, плачливо, црнокоса. Душо, дозволи ми да ја бакнам “, вели таа.

Таа ја зема, ја гушка, ја бакнува и плаче од среќа. Душо, ти си сè за мене. Колку е тешка, докторе? “, Прашува таа.

Еве сега, Мелиса, ќе го измериме бебето“, објаснувам. Бебето тежи 2.200 грама. Таа е убава докторе, навистина е убава. Да, Мелиса, прекрасна е…“

Јас ја пратив бабицата да и ги донесе работите, да и се смени облеката. Бабицата погледна, појде и се враќа со подготвена торба, најлонска, обична и во неа стара ноќница, вреќа со влошки и сапун. Мелсија, дали си гладена, жедена? Не, ќе јадам подоцна. Не грижи се, не ми треба многу “. И за првпат Мелисаа има насмевка.

Заминувам од породилното одделение. Еден низок човек ме чека. Јас сум сопруг на Мелиса. Дали Мелиса е добра? “

Да, велам и го гледам. Истрошена маица, но чиста, голема тренерка и искинати патики. Рацете, груби, ранети. Таа се породи и бебето е добро. Тој е среќен. Те молам, дај го ова на Мелиса, рече тој, и ми подаде мала кутија со плазма и сок.

Нека јаде, треба да дои, а јас ќе дојдам утре… Еве јас, треба да работам“, Заминувам полн со тага. Тоа е реалноста. Таму околу мене. Следниот ден на посета, дојдов кај неа. Ми се насмевнува. Мириса на сапун, измиена коса во ноќница од породување, што е чиста.

Таа го разбира мојот став. Ме гледа во очи и вели. Ја измив и исушив косата. Топло е. Гледаш , рече таа, покажувајќи на масата покрај креветот пудинзи, наполитанки, плазми, чоколади

Ми ги дадоа, јас не ги зедов… Ми Велат, јади Мелиса, види колку си слаба, а ние дебели“. Изразив насмевка и погледнав наоколу… Овие прекрасни жени од собата почувствуваа потреба да и помогнат и и донесоа од влошки до храна без никогаш да ја навредуваат

Денот на испуштање дојде. На заминување Мелиса доаѓа да се заблагодари Ви благодарам за се. Не требаше.

Нека ужива Мелиса. Ништо не е . Ви благодарам благодарам…

Таткото гледам ги чека… Ги бакнува во косата и и дава роза на Мелиса… Така оди Ги гледам и мислам … Колку навистина треба да бидеш среќен? Јас навистина не знам.