Самохран татко посвоил момче (11) кое го напуштила првин неговата мајка, па потоа неговите посвоители

Самохран татко го посвоил 11-годишниот Питер, кој бил напуштен од неговите посвоители. „Ова е благослов за кој не би можел да бидам повеќе благодарен. Повеќето од нас мислат дека посвојувањето е конечно кога ќе се потпишат документите, но едно момче на многу трауматичен начин дозна дека буквално може да го „откажи“ своето посвоено дете како претплата на Нетфликс.

Ентони мислеше дека конечно го доби својот среќен крај кога беше посвоен од прекрасно семејство на 4-годишна возраст. Но, сè падна кога седум години подоцна истите родители го однесоа во болница каде го фрлија како да е потрошен. И замислете – тоа што го направија беше легално! Но, не морално.

Откако неговите поранешни родители побегнале од местото на настанот, тие никогаш не погледнале назад за да видат што се случува со момчето. Најтажно е што ова не е прв пат овие луѓе да му прават такво нешто на дете. Неговата приказна е објавена на неколку страници и е слична на трагичната бајка на браќата Грим: „Тој не знаеше дали некогаш ќе се вратат по него бидејќи не знаеше за планот да го остават. Повеќето луѓе не можат да замислат родител да му го прави ова на детето, но тоа не им било прв пат. Гледате, тие му го направија истото на вториот посвоен син само две години порано“.

Но, Питер Мутабази влезе во приказната и му помогна на момчето да ја промени таа тажна приказна. Кога Петар го започнал своето патување како згрижувачки родител, посвоил двајца браќа кои му го промениле животот. Во исто време, тие го променија неговото разбирање за тоа колку еден човек навистина може да сака друго човечко суштество.

За жал, седум месеци по нивното посвојување, судот одлучи да ги врати браќата кај нивните биолошки родители. Петар не беше подготвен за тешкото збогување со момчињата кои навистина ги сака како да се негови вистински синови. Ниту еден прирачник не можеше да го подготви за нешто толку тешко.

Додека возел од судот, Петар сфатил дека браќата сепак ќе имаат шанса да пораснат со своето биолошко семејство. Иако беше среќен поради тоа, сепак срцето го болеше. Ова е причината зошто Питер на почетокот одбил да го посвои 11-годишниот Ентони „само за еден викенд“. Но, неговиот социјален работник имал начин да го одврати со зборовите „вистинското дете во вистинско време“, што значело дека просторијата што Питер ја уредил за згрижувачките деца нема да биде долго празна.

Всушност, таа ќе биде вечно исполнета со љубов. Тогаш немаше поим дека наскоро ќе запознае момче кое ќе го земе неговото презиме и ќе почне да го нарекува „тато“. Петар пораснал со татко навредлив во мало и сиромашно село на границата меѓу Уганда и Руанда. Неговите тешки искуства од детството го направија личност која сака да создаде подобар живот за сите напуштени деца.

Кога неговиот бизнис со недвижнини почнал да цвета и имал доволно пари да се грижи за најмалку две деца, Питер решил да стане згрижувач. Мислел дека тоа би значело дека ќе се грижи само за деца чии родители не можат да се грижат за кратко време, но тогаш Ентони пристигнал „само за еден викенд“.

Погледот на Петар за светот е целосно променет: „Никогаш не очекував дека ќе бидам згрижувачки родител на дете кое го посвоиле родители кои ги исполнувале стандардите поставени за посвојување дете, а кои само оставиле, не едно, туку две од нивните деца. Питер на почетокот не сакаше да ја знае причината зошто на Ентони му требаат згрижувачки родители, не можеше да поднесе повторно да му се скрши срцето и не сакаше премногу да се врзува. Тој беше решен дека на Ентони ќе му биде дозволено да остане со него само за викенд, а потоа ќе мора да продолжи понатаму.

Но, тоа беше пред Ентони да му се обрати со „тато“. „Му реков дека може да ме вика „Господин Петар“ и 20 минути откако пристигна тој ме праша дали може да ме вика „тато“. Што? Не му го знаев ни презимето, а тој сакаше да ме вика „тато“. Ова не беше вообичаено бидејќи повеќето згрижувачки деца сакаат јасно да знаете дека не сте нивни родители и дека „никогаш нема да бидете“. Меѓутоа, ова момче не ни спомна ништо такво“.

Петар бил неподготвен и веднаш извикал „НЕ, НЕ, НЕ“. Тој дури го потсети Ентони дека ќе остане само 48 часа, па нема потреба подобро да се запознаат. Но, кога дојде понеделник и Ентони требаше да продолжи понатаму, Питер конечно собра храброст да го праша социјалниот работник за потеклото на момчето. Одговорот што го доби целосно го здроби. Петар немаше поим дека такво нешто е можно, па дури и легално. Жената му објаснила како Ентони прво бил напуштен од неговата биолошка мајка кога имал 2 години, а потоа и од неговите посвоители кои го воспитувале речиси 10 години.

Вториот случај беше наречен „неуспешно посвојување“. Но, во реалноста тоа беше само ужасна суровост. „Тие потпишаа откажување од нивните родителски права и никогаш не погледнаа назад. Бев целосно шокиран. Не можев да верувам во тоа што го слушам. Почнав да плачам од лутина што му направија тие луѓе на тоа 11-годишно дете“, рекол Питер.

Петар сфатил дека не може да биде само уште една личност во низата на оние кои го напуштиле ова момче. Изгледаше дека Ентони многу добро знаеше што прави кога го нарече Петар „Тато“. „Одбив да дозволам повторно да биде одбиен. Во секој случај, тато веќе ми се јави. Го замолив социјалниот работник да ми ги даде потребните документи за да го запишам на училиште веќе следниот ден. Таа ме праша барем 100 пати дали сум сигурен, а потоа и двајцата плачевме“.

Петар го уверил социјалниот работник дека Ентони повеќе нема да мора да размислува од каде му е храната, засолништето и љубовта кон него.
Не само што решил да се грижи за Ентони и му дозволил да го нарече тато, туку Питер и официјално го посвоил по неколку месеци. „Можеби ќе биде изненадување кога ќе кажам дека повеќе ми треба мојот син отколку јас него.

Петар официјално го посвои Ентони на 23.11. и му го дал неговото презиме. Тој исто така рече: „Ова е благослов за кој не би можел да бидам поблагодарен. Навистина сум изненаден колку е позитивен и силен и покрај сето она низ кое поминал“.