СЕ ОМАЖИЛА ЗА МОМЧЕ ОД СЕЛО, ПА СО ГОДИНИ ЈА ТРПЕЛА СВЕРКАТА: Поради тоа што се случило крвниот притисок и се искачил на 200!

Кавга меѓу свекрва и снаа. Односот помеѓу снаата и свекрвата знае да биде комплициран, тоа го знаат сите, но не ретко малите „кавги“ преминуваат во отворена нетрпеливост која им го отежнува животот на сите членови на семејството. Во таква ситуација се нашла Светлана И.(37)која својата приказна ја споделили. Долгогодишното несогласување кулминираше со скандалозна кавга на погребот…

„Јас сум роден во Белград, моите родители исто така, но никогаш немавме никаква врска со тоа „градско педигре“. Воспитана сум нормално, мама и тато ме научија да ги ценам луѓето не од каде се туку по тоа какви се. Затоа и не им пречеше кога им реков да се омажат за ‘селанец’. Горан е од областа Книќ, село кое не би сакала да го именувам. Доволно е да се каже дека тоа е Шумадија, а најблискиот поголем град е Крагуевац“, ја започна својата исповед Светлана.

Парот се запознал во Белград, на факултет и веднаш „кликнале“. Не поминало долго пред Горан да ги запознае нејзините родители кои го прифатиле како нивно дете. Една година подоцна, кога веќе решиле да се венчаат, Светлана со семејството отишла во селото и таа средба исто така била идилична. „Мојата свекрва беше прекрасна, драга жена, која многу се трудеше да ме задоволи. Едноставно се засрамив од тоа колку таа трчаше околу мене, поттикнувајќи ме на секого и на се. Неговите сте биле богати, не само поради руралните услови, туку и поинаку. Имаа многу земја и голем број луѓе кои работеа за нив. Бев импресиониран од тоа како го одржуваат домаќинството и ми се допадна идејата да ги одгледувам децата во природа, на чист воздух…“

Клучна одлука Така беше. Тие се откажаа од факултетот и решија да се преселат на село. Децата пристигнаа многу брзо, прво син, а за година и пол ќерка. „Свекрва ми многу ми помогна со децата, имаше мала разлика меѓу нив и да бидам искрена не се снајдов баш најдобро. Секогаш ми се чинеше дека правам нешто погрешно, а таа секогаш беше тука да ме исправи. Таа не го направи тоа со презир или прекор, навистина чувствував дека ме гледа како свое дете и го сака само најдоброто за мене“.И тогаш таа полека почна да се наметнува и да ја потиснува Светлана. Ручекот секогаш завршувал во замрзнувач, „за друг пат“, и го јаделе тоа што го подготвувала свекрвата.

„Добив, можеби е повкусен. Нема врска. Ми се чинеше дека децата исто така ја претпочитаат нејзината кујна, па не реков ништо. Првиот курс избувна кога кај нас дојдоа нејзината сестра и сопругот. Во тој момент ја пресоблеков ќерка ми и ја подготвив за кревет, па дури по половина час излегов од собата. Ме пречека нејзиното налутено лице, видов дека не е во ред требаше да трчам да свари кафе и да пречека гости. Кога заминаа, таа ми рече:

„Јеро, сè ни останува кога гостите си одат. Време е да ги пречекаш со кафе и ратлук“, остро ми рече таа. Се обидов да се оправдам, но на крајот се извинив. Можеби жената навистина беше во право…“ И тогаш парите полека станаа проблем. Како Горан работел со татко му, а Светлана не била вработена, зависело од нивните пари.„Кој има повеќе, тој е главен и може се. Тие што имаат помалку пари немаат право на глас. Тоа беше правило што ми беше претставено многу брзо. Кога отидовме во Крагуевац за поголеми набавки, таа можеше да ги извади работите од количката што ја избрав, велејќи дека не ни треба, дека веќе имаме нешто слично во куќата. Најмногу и пречеше мојата козметика. Шампоните што дотогаш ги користев за неа беа „чисто фрлање пари“, мислеше дека истата работа ја работат и оние од домашно производство.

Кремите беа „глупости“, млекото за тело беше практично „изум на сатаната“… Се обидов да му кажам нешто на мојот сопруг, но тој мислеше дека претерувам и дека сум преосетлива. Сепак, ние живеевме под нивниот покрив“. Обичаи од село Тоа беше прв пат да дознае за некои обичаи. На пример, дека жената не смее да седи надвор и да игра карти. Тоа беше срамота. „Горан го посетија роднини од селото, фини луѓе, вредни и паметни. Сакав кога доаѓаа да не посетат. Седнаа на масата пред куќата и играа карти, се смееја. Им се придружив, па игравме на маса во парови. Таму се пиеја неколку пива, одлично се забавувавме.

И тогаш дојде свекрвата и уништи се. Таа ми ја зеде чашата со пиво и се упати кон куќата, дрско велејќи ми дека син ми ме бара. Ја следев за да ми каже во ходникот дека „не е во ред жената да игра карти со мажи и да ја гледа цел свет“. Бев во шок. Кој „машки“ и кој свет?! Мојот сопруг и неговите другари? За прв пат „одврзав јазик“ и ѝ кажав дека тоа не е обичај во Белград и дека не се прави разлика меѓу маж и жена. Таа одговори:

„Па ти, ќерко, тогаш оди во Белград! Плачев цела ноќ, му кажав се на Горан, кој ме молеше да се смирам и да разговарам со мајка му“. Но, разговорот не помогна. Свекрвата продолжи да и замерува, да се повикува на обичаите, разликите меѓу градот и селото, велејќи дека „не прават така, срамота е“ и слично. И потоа отидоа на погребот на зетот на свекрвата. Тоа беше капка што се прелеа преку чашата.

„Прво ме принуди да влезам во собата каде го чуваа телото на покојникот, бидејќи тоа им е обичај и бараше да го бакнам. Што да ви кажам, се згрозив, никогаш во животот не сум видела „мртовец“, но не сакав да ја навредам и му ја бакнав раката. Потоа поворката требаше да оди до гробиштата. Прошетавме низ целото село, моравме да одиме позади во колона. Мене ако ме прашате, страшно нехумано и невкусно ми е да ги префрлам коските на покојникот низ селото додека сите го гледаат, но тоа им бил обичај. Штотуку го земав венецот и застанав во поворката кога таа ми викна веднаш да излезам. Не знаев што згрешив.

Таа ме фати за рака и ми удри шлаканица, велејќи дека треба да се срамам, дека немам почит кон мртвите, дека не сум воспитана… Сè уште не знаев што не е во ред. Таа покажа на моите боси стапала. Бев во црно здолниште, но немав чорапи. Таа ми кажа: „Нема да одиш така на гробишта. Жената не смее да оди боса во црква и на гробишта, не те научија ништо?’ Тогаш бев преоптоварена! Излезе сè „белградско“ во мене.

„О, мајко, нема да го гледаш тој филм! Ми се гади од твоите селски обичаи! На плус 40 да носам чорапи не ми паѓа на памет. Можам веднаш да се свртам и да си заминам, па ти оправдај се пред семејството каде ти е снаата или ќе прифатиш. Трет нема и не помислувајте да пробате нешто преку Горан, отсега само моите обичаи ги почитувам!“

Како што открила Светлана, свекрвата мрчела неколку дена, но попуштила. Тие и денес живеат заедно, но речиси и не разговараат. Само основно и најчесто кога доаѓаат гости. За да не зборува селото