„СИНЕ МОЈ, ИМАМ РАК И НЕМА ДОЛГО ДА БИДАМ ТУКА“ Јован Мариќ до синот: „Станот ќе биде твој, не ме фрлај на улица“
Познатиот српски психијатар Јован Мариќ (80) го моли својот син Матеја (20) да не му го одзема единствениот покрив над главата. Спорниот стан од 120 квадратни метри во близина на Палатата на правдата Мариќ му го напишал на синот кога имал само седум месеци, за да го обезбеди во случај нешто да му се случи, бидејќи го добил во подоцнежните години од третиот брак.
Матеја, синко, те молам не ме бркај од станот. Стар сум, болен, немам каде да одам… Нема да бидам уште долго, можеби уште година-две, потоа сето тоа сепак ќе биде твое – вели Јован Мариќ, обраќајќи му се на наследникот.
Јас сум виновен што во договорот за подарок не додадов дека можам да останам во станот до крајот на животот. Искрено, не можев ни да сонувам дека вакво нешто може да ми се случи. Во секој случај, го молам син ми да дојде во нашиот стан така јавно, преку весниците, да види и да се извини. Ме боли што не сум го видел седум години, иако сакав, и што навистина не знам како изгледа денес! Едвај ја преживеав оваа круна, целосно ослабев, спиев половина ден и само гледав каде треба да седнам на столот. Покрај тоа, имам силни болки, имам рак на простата, кој оди со мојата возраст.
Така, синко, нема да бидам овде уште долго, можеби уште година-две, а потоа се ќе биде твое – вели Мариќ за „Информер“. Сето тоа му го напишав во едно писмо и го испратив на адресата од каде добив информација дека живее со мајка си. Би отишол таму и би им тропнал на врата, но не сакам случајно да се случи непријатна сцена. Имав три брака, три разводи и три деца. Од првиот брак најстарата ќерка ми е Војна (47) која е сликарка и живее во Њујорк, од втората ќерка Јоана (37) која е психијатар, а од третата Матеј. За време на мојот втор брак, жена ми, ќерка ми и јас живеевме во куќата на дедо ми во Сењак, а имав свој стан во Нов Белград, кој го добив од клиниката и кој ми служеше да пишувам книги искрено да признаам.
Од една таква врска со Даниел, кој беше мој студент во тоа време, добив син во 2001 година. Бидејќи тогаш имав пари, го продадов тој стан во Нов Белград и се преселив во нов стан со друга жена. Откако ги дадов парите, станот беше заведен на мое име и Даниела постојано ми велеше дека морам да го обезбедам синот, бидејќи сум прилично стар. Затоа во 2002 година, кога имаше само седум месеци, го препишав тој стан – вели Мариќ.
Од Центарот за социјална работа ми рекоа дека Матеја кога наполнил 15 години изјавил дека не сака повеќе да ме гледа. Ми рекоа дека со оглед на тоа што плаќам алиментација, може да го принудат да го гледаат во центарот на еден час во присуство на полиција. Не сакав да го натерам да го направи тоа. Набрзо дознав дека Даниела го брани, му кажува сè. За станот имало и судска постапка, а потоа судијата пресудил во нивна корист. Само се плашам да не дојдат извршители и да ме исфрлат на улица.
