Служба во ЈНА: Заминаа како млади мажи, а мажи возрасни се вратија

Во некои подобри времиња, одењето во воена служба беше посебна чест и обврска. Тие заминаа како млади мажи, а мажи возрасни се вратија, подготвени да „започнат живот“, да се вработат и да создадат семејство. „Како што беше некогаш“, ќе речат многумина, потсетувајќи се на деталите од времето на братството и единството. Денес нема такво нешто, има спомени, но има се помалку и помалку. Генерациите се менуваат, а само малкумина сè уште се сеќаваат на добрите квалитети на поранешната држава.

Првично, терминот во ЈНА траеше две, три или четири години (во морнарицата), таквата состојба важеше до 1952 година, подоцна траеше две години, а во одредени родови три години. Лицата со завршено средно или еквивалентно образование и високо образование, имаа право да извршуваат воена служба една година.

Времињата се променија. Исто е и со обврската да се служи војска. Тоа беше посебна обврска, тие ја нарекоа свечена обврска, па дури и оние кои некогаш беа препознатливи луѓе низ целата земја не можеа да ја избегнат (иако понекогаш сакаа): актери, музичари и други јавни личности.

Секој што имал шанса да го вкуси животот на Југословенската народна армија, веројатно добро се сеќава на СДО, сувиот дневен оброк што го добивале кога оделе на терен (или при чистење на кујните во касарната) и вклучиле конзерва сардини, конзерва грав со колбаси или џувеч (ориз-бизи), глукоза, бонбони КВИК, две пакувања од најтешкиот тост во историјата на човештвото и вреќа со инстант чај.

И вака изгледаше приборот за јадење во ЈНА. Да, храната честопати не беше „на ниво“, но откако ќе го поминевте денот во дивината, премногу ви се јади и што и да има за јадење ќе го изедете што побрзо

И за крај

И за сето ова да не стане уште едно романтично величање или бесмислена југо-носталгија, да не заборавиме дека целото ова пукање и штракање со оружје има само еден исход и дека на крајот се се сведува на еден куп исплашени деца кои се борат за сомнителни идеали.