ТАЖНА ПРИКАЗНА ОД СУПЕРМАРКЕТ: Фатил старица како краде јајца, неговиот гест ќе ве расплаче!
Секојдневно се среќаваме со сурова реалност чиешто сценарио е преполно со сцени на копање по корпи за отпадоци, контејнери, молење за леб, очајни погледи или оние кои претежно зрачат со очај.
Порталот „Слободен глас“ објави приказна за една таква сцена која можеби и самите сте ја доживеале со некои други протагонисти. Како би реагирале кога би виделе стара дама како краде јајца во продавница?
Авторот на текстот Тони Волариќ пишува дека тој еден екстремно студен ден брзо влегол во Конзум да пазари.
„Ја влечев црвената пластика, велат експертите, контејнер контаминиран со бактерии низ влажниот под на хангарот. Слетав од Дубровник, сите во мислите за плановите за гастарбајтерски живот, брзав да внесам калории во шарени омоти.
Потоа ја забележа: „Дамата во старомоден капут. Седокоса, ниска, кородирана од остеопорозата и животот во предградијата на Балканот. Или во средината на тоа. Стоеше некако чудно во споредба со фрижидерот со кутии од јајца. Исто како што го редевме студиото за проба на мојот не толку успешен бенд во средината на осумдесеттите. Таа ми изгледаше чудно. Неприродна положба на телото. Застанав, се повлеков малку зад решетката со тие глупави прскања со шлаг, да не ме види. Таа, кутрата, вадеше едно по едно јајце и постојано вртејќи го, со нагризани прсти го туркаше во стара, истрошена црна кеса. Срцето ми застана. Почнав да се тресам внатре. Заборавив да се контролирам гледајќи ја мојата драга мајка во неа. Солзи ми течеа во очите, сè стана матно. Жената го украде… јајце кое чини една куна“.
Како што пишува авторот, госпоѓата го забележала и со поглед му дала до знаење дека се надева дека нема да ја „тепа“.
Се разбира, не му падна на памет да му каже на менаџер што се случило. Наместо тоа, тој дојде кај неа:
„Застанав покрај тоа свиткано тело во стари чевли. Сакав да ја гушнам цврсто. Како мама. Како мајка на сите добри луѓе што некогаш сум ги сретнал. Да ја заштити и загрее. И дадов 200 куни. Таа ми ја стисна раката покрај проклетиот фрижидер. Таа го зеде визонот. Не кажавме ни збор. И тогаш таа почна да плаче. Како да излегоа сите таги на нејзиниот живот од таа госпоѓа со солзи кои ѝ се лизгаа по лицето кое долго време не го галеше ниту кремата, ниту шминката.
Не знаев што да правам. Само што завршив свртувајќи се и заминав. Таа остана во ѕидовите на нејзиниот живот. Во ѕидовите што и ги поставија новите владетели. Во ѕидовите каде што ќе мора да краде јајца до неговата осамена смрт. Но, единствена утеха ми беше што нема да мора да краде неколку дена. Ќе бидат полни ден-два, можеби и повеќе. И сега не сум особено добар човек. Јас сум нејзин должник. Ние сме нејзини должници, таа и нејзините генерации создадоа се околу нас. А денес не го прават тоа. Седнав во автомобилот и не можев да стартувам долго време. Како да не сакав да ја оставам. Мајка на сите добри луѓе што ги познавам“.
И така… внимавајте на луѓето околу вас, на вашите соседи. Научете ги децата да помагаат. Посебно внимание заслужуваат постарите и изнемоштените луѓе, од кои некои едвај преживуваат или воопшто не преживуваат, а понекогаш и најмала помош значи многу.
Не треба да имаме илузија дека утре нашите родители нема да бидат на нивно место!
