Таткото никогаш не им признал на ќерките дека е чистач на улици, а потоа им напишал писмо

Родителите се подготвени да ја завршат секоја работа само за да им овозможат на своите деца нормални услови за живот. Еден чистач на улица си ја вршеше работата чесно, но никогаш не им кажа на децата што прави затоа што не сакаше да се срами од тоа. Решил да им напише писмо, а овие зборови ќе ви донесат солзи.

Го пренесуваме во целост: „Никогаш не им кажав на моите деца што правам. Не сакав да се срамам. Кога мојата најмлада ќерка ме праша што правам, колебливо реков дека сум работник. Пред да се вратам дома се капам во јавен тоалет за да немаат никакви индикации за работата што ја работам. Сакав моите ќерки да одат на училиште, да ги образувам. Сакав да бидат достоинствени пред луѓето. Никогаш не сакав некој да ги потценува како што тоа го прават со мене.

Луѓето секогаш ме понижуваа. Секој денар што го заработив го вложив во образованието на моите ќерки. Никогаш не купив нова кошула, туку ги искористив парите за да им купам книги. Почитта е се што сакав да имаат. Јас сум чистачка. Еден ден пред крајниот рок за пријавување на мојата ќерка за колеџ, не можев да соберам пари за да си ја платам школарината. Не можев да работам тој ден. Седнав до ѓубрето обидувајќи се да ги сокријам солзите. Не можев да работам.

Колегите ме погледнаа, но никој не ми кажа ни збор. Бев скршен, со скршено срце и не знаев како да и кажам на ќерка ми дека немам пари да платам кога ќе се вратам дома. Јас сум роден сиромашен. Верував дека на сиромав не може да му се случи ништо добро. По работното време сите чистачки дојдоа кај мене, седнаа до мене и ме прашаа дали ги сметам за браќа. Пред да одговорам, ми ги ставија дневниците на рака.

Кога одбив, сите ми рекоа: „Денес ќе гладуваме ако треба, но нашата ќерка мора да оди на факултет“. Не можев да им одговорам. Тој ден не се избањав и отидов дома како чистачка. Ќерка ми наскоро ќе го заврши факултетот. Моите три ќерки не ми дозволуваат повеќе да работам. Еден работи со скратено работно време, а тројца имаат стипендија. Работничката ќерка често оди со мене на работното место и ги храни сите мои колеги и мене.

Тие се смеат и ја прашуваат зошто толку често ги храни. Ќерка ми им вели „Сите гладувавте тој ден за да станете тоа што сум јас денес, направивте толку многу за мене што можам да ве хранам сите секој ден“. Сега не се чувствувам сиромашен, кој има такви деца може да биде сиромашен“, заклучил овој храбар човек.