Тој ја замоли да се омажи за него, а таа му одговори дека тоа е лоша идеја… (Убава и поучна приказна)

Доцна една вечер во летото 1970 година, се свртев на страна и ја прашав девојката што лежеше до мене дали сака да се омажи за мене. „Ќе разговараме за тоа наутро“, рече таа. – Сега морам да спијам. Утрото рече дека свадбата не е добра, а всушност дури и многу лоша идеја, но дека сепак се согласува.

Таа беше во право: тоа беше лоша идеја. Младата сопруга на Табита Спрус се уште не ги завршила студиите. Дипломирав, но не можев да се вработам како учител. Работев во индустриска перална, земав плата малку над минималната плата. Имавме студентски кредит, немавме заштеди и немавме бенефиции. Имав два пара долна облека, два пара фармерки, еден пар чевли и проблем со пиењето.

Тоа го имавме предвид при одредувањето на датумот: 2 јануари 1971 година. Таа есен се качивме во автобус од Стариот град каде што живеевме и отидовме до делот од градот каде што се наоѓаше познатата златара Дазе. Баравме да го видиме најевтиниот комплет од два венчални прстени што се продаваше. Со убава, професионална насмевка, продавачот ни покажа пар тенки златни кругови од 15 долари. Го извадив паричникот и платив. Во автобусот на пат кон дома, реков:

„Се обложувам дека ќе остави зелена трага на нашите прсти поради слабиот квалитет и можноста да рѓосува по неколку години. Таби, мојата идна сопруга, одговори: „Се надевам дека ќе ги носиме доволно долго за да дознаеме“. Десет дена подоцна, ги ставаме овие прстени еден на друг на прстите. Костимот што го носев беше преголем за мене – го позајмив од братот на мојата сопруга – и самиот Џери Гарсија ќе се гордееше со мојата вратоврска. Мојата нова сопруга беше облечена во сина венчаница што беше користена за свадбата на нејзината пријателка неколку месеци претходно. Беше убава и исплашена до смрт.

Возевме во мојот стар автомобил. Цело време со палецот го допирав прстенот на прстот од левата рака. Неколку години подоцна, три? пет? Додека Таби ги миеше садовите, прстенот и се лизна од прстот и падна во одводот. Го извадив приклучокот за одвод, обидувајќи се да го најдам, но во темнината најдов само влакна од коса. Прстенот го нема.

Дотогаш можев да купам нов, поелегантен наместо тоа, но таа сè уште беше во солзи поради губењето на првиот вистински прстен. Не чинеше осум долари – но беше непроценливо за неа. Животот ме однесе добро во однос на мојата кариера. Пишував бестселери и заработив милиони долари. Но, никогаш не сум го извадил овој евтин прстен од левата рака од денот кога жена ми го стави со растреперени усни и раце и сјајни очи. Знам, знам, звучи како кантри песна. Но, во животот често се случува.

Прстенот служи како потсетник за тоа како живеевме тогаш: мал стан, слабо функционален шпорет и бучен фрижидер, крцкање подни даски, улична бучава ноќе и постер над мијалникот на кој пишува: ПРИЈАТЕЛ МОЈ, НЕМАМ ПОВЕЌЕ МОЌ… . Прстенот ве тера да размислувате за иднината, сетете се што имавме (речиси ништо) и што бевме (едноставно сиромашни млади луѓе). Не дозволува да заборавите дека цената на една работа и нејзината вредност не се ЕДНО И ИСТО!

Поминаа 42 години, а на прстот каде што е прстенот сè уште нема зелена трага од носењето….

Стивен Кинг
Кој е Стивен Кинг? Стивен Кинг е најпродаваниот писател на Њујорк Тајмс кој се прослави во жанровите како хорор и фантазија со книгите Кери, Сјајот и ИТ. Повеќето од неговите дела се адаптирани за филм и телевизија. Стивен Кинг е роден на 21 септември 1947 година во Портланд, Мејн.

Дипломирал на Универзитетот во Мејн, а потоа работел како учител додека се нашол себеси како писател. Живее и работи на релација Флорида-Мејн. Пишувал и под псевдонимот Ричард Бахман. Неговиот прв хорор роман „Кери“ беше многу успешен.

Со текот на годините, Кинг стана познат по титулите кои беа комерцијално успешни и понекогаш признати од критичарите. Неговите книги се продадени во повеќе од 350 милиони примероци ширум светот и се адаптирани за бројни успешни филмови.

(Преземено од ФБ Дејан Лазовиќ)