Хидо Пљакиќ како млад ги изгубил двете нозе, но семејството го хранел со две раце

Во ледената зима 1982 година Хидо Пљакиќ од селото Врапче кај Тутин во Србија имал 16 години. Момчето, здраво и фит, едно утро отиде на училиште. Температурата беше далеку под нулата, снегот беше до неговата половина, а Хидо се пробиваше низ остатоците брзајќи кон училиште. Никогаш не доцнеше на час. Никогаш, до тоа утро.

Се пробив низ снегот, паднав, станав… Не можев да си дозволам да доцнам. Одев преку еден рид и видов покрив на мала училишна зграда. Мислев дека сум успеал, дека сум пристигнал, а потоа очите ми се стемниле. Чувствував дека нозете ми се жешки и таа топлина се префрли од моите стапала до колената, а потоа до половината, стомакот, градите…

Потоа заспав во длабокиот снег – Хидо Пљакиќ (56), кој беше ампутиран од лекарите поради смрзнатини, се сеќава. Пљакиќ бил пронајден во снегот од други ученици. Тој спиеше покриен со снежни наноси. Самиот не знае колку време поминал таму, но добро се сеќава на секој детал што следел потоа.- Од тогаш почнаа да ми се отвораат раните на нозете.

Две години по тоа смрзнување, лекарите прво ми ја ампутираа левата, а набрзо и десната. Помеѓу двете ампутации се оженив и добив ќерка. Беше 1993 година кога ми беше ампутирана и десната нога, а еден месец подоцна се роди мојата втора ќерка – вели овој храбар човек. Признава дека тогаш го фатила паника бидејќи не знаел како ќе ги нахрани децата.

Почувствувал дека психички паѓа, па решил да се соочи со својот недостаток. Верувајте ми, не ми беше лесно. Ќе излажам ако кажам дека не се плашам. Размислував за се, ги гледав луѓето околу мене кои ги имаа двете нозе и беа здрави и прави, но не успеваа да ги прехранат своите семејства. Како ќе правам без двете нозе? Но, јас не плачев многу.

Всушност, немав време да плачам и да легнам, морав работам, некако да ги хранам ќерките, сопругата и себеси. Беше крајот на јуни кога и реков на жена ми утре да ми подготви панталони, кошула и јакна. Се пошегував и и реков да ми ги подготви и чевлите. Сè се смени од таа шега. Како да станав, како некој да ми подаде рака да станам – Хидо опишува како изгледал моментот кога ја донел одлуката да оди во битка.

Пљакиќ утредента на раце отишол во соседното село, каде разговарал со луѓето и им понудил да им помогне на полињата. Многумина не веруваа дека навистина може да го направи тоа, но му дадоа шанса. И така тој ден, во свечени панталони, бела кошула и јакна, отидов да берам печурки со жителите на тоа село. Ползев, се влечев со раце, се држев за стеблата.

Бев изгребан по лицето, рацете и вратот, но успеав. Собрав две полни кофи со печурки, кои повторно ги донесов во куќата на сопственикот со свои раце. Таму ги заработив првите пари и повторно со раце, но среќен и горд отидов кај сопругата Бајрамка и и реков дека сега полесно ќе живееме – се присетува Пљакиќ на денот кога благодарение на рацете успеал да заработи. за неговото семејство.

И така почна. Секој ден Хидо одел да бере печурки кои подоцна ги продавал и така заработувал. И тоа не е единствената работа што овој упорен човек ја направи за да му обезбеди на семејството безбеден покрив над главата. Сецкав дрва, сечев и сечев дрва, одгледував пиперки, грав, домати, компири, берев смрека, чаеви… Имавме две крави и неколку кокошки, барем не се грижев за млеко и јајца – вели Пљакиќ, кој оттогаш остана без нозе одење на раце.

Во 2005 година, добри луѓе на овој човек и неговото семејство му купиле куќа во селото Ораше кај Тутин. Куќата се наоѓа веднаш до главниот пат Нови Пазар – Рибариќе и Пљакиќ тогаш бил поблиску до цивилизацијата, лекар, пошта, а училиштето за ќерките било на километар од нивниот нов дом.

Верувајте ми, се загрижив да не им се случи истото што ми се случи, далеку од тоа. Многу луѓе од дијаспората ме контактираа благодарение на хуманитарците Хидо Муратовиќ и новинарот Миро Ниќифоровиќ, кој сега е во пензија. Почнаа акција и ми ја купија таа куќа до патот. Таму ми беше полесно отколку во селото Врапче, кое е многу подалеку од градот.

Изградив две-три оранжерии зад таа куќа и таму почнав да се занимавам со земјоделство. Сè со овие две раце, одев на раце, копав со раце, наводнував, носев на раце… Знаев да натоварам вреќи или балони со вода и да ги влечам лазејќи со километри до куќата – вели Пљакиќ. кој од пред неколку месеци, повторно благодарение на Ниќифоровиќ, Муратовиќ и дијаспората, живее во нов стан во Нови Пазар кој сè уште не го исплатил целосно.

Хидо Пљакиќ и неговата сопруга Бајрамка, која исто така е болна и неподвижна, имаат пет внуци. Тие веруваат дека и нивната помала ќерка ќе се омажи и дека и таа ќе има деца.

Ќерката на Амела е мажена и има пет ќерки, а верувам дека и Минела ќе се мажи. Моите ќерки, внуци и сопруга се голема сила во мојот живот. Се надевав на Алах кога ми беше најтешко. Бог и моите ќерки ме мотивираа, тие беа мојата инспирација и мојот мотив. Верувај дека е така. Никогаш не помислив да се предадам. Тешко ми беше да му обезбедам корка леб на моето семејство, но не останавме гладни. Немам нозе, но Алах ми даде силни раце кои ми ги заменија сите недостатоци – заклучува Пљакиќ.