Јас ги чував овците на крајот од светот, а на моите деца им пречи кајмакот! Ова видео масовно се шири, кога ќе го погледнете ќе сватите зошто

Во видеото, маж, со пиво и пура, ја рецитира познатата „Протесна песна“ на познатиот поет Мајк Антиќ. Во песната се зборува за односот меѓу родителите и децата и за раздорот меѓу генерациите. Слушајте го овој човек како рецитира:

Веруваме дека Антиќ ќе се гордее да види како неговиот поетски збор се најде на „обичниот човек“ за кој пишуваше. И би било незадоволство што овој „обичен човек“ препознал како поезијата може да го изрази токму она што го угнетува и измачува во секојдневниот живот. А вака гласат стиховите на Антиќ кои овој човек очигледно со многу страст, дарба и откритие ги рецитирал:

Можам да направам се. Навистина можам. Само не се разбирам. Чував луѓе, овци некаде на работ на светот, моите деца не се грижат за млекото,
им пречи кромидот… Сè им пречи. Одев до училиште и на дожд и на снег, моите ќерки како принцези, како да лежат во свила:станвуваат и трчаат кон лимузината.

Можам да направам се. Навистина можам. Само не се разбирам. Со татко ми ја расчистив шумата. Колба да ми ја обви дланката. На мојот зет
тешко му е да фрли ѓубре. Кога мајка му ќе каже нешто тој ги купува работите сега и бега од дома во светот. Сè уште ми пишува писма збогум, полн со болка.

Ние паѓаме виновни пред него јас и училиштето. Барајте пари, закачете се, молете се – нема што да се плати за станот, и јас сум луд па го пуштив да си оди мирно да се врати дома. И јас знам се прекрасно, прекрасно само – не се разбирам себеси. Го правев сето ова за нив. Никој не рече благодарам.

Како да треба да зборувам и засекогаш да го обвинувам мојот грб поради принцовите и принцезите. Само така живеам. И живеам затоа што се надевам дека сè уште ме чека некаде една шума од детството и кофа со врело млеко, и тишина под ридот, и синиот трепет на птичји крилја, и огромни жолти ѕвезди како што беше мојата. Но, патиштата се тревнати. Над нив се топи маглата. Тие се закопани долго време моите боси стапала на дете.

И јас излегов во светот без ржење, без бегање. Отидов да пораснам. Сега можам се. Сега можам се. Но, што ми вреди сето тоа кога не се разбирам себеси. Во оваа песна поетот прекрасно прикажа како се менуваат времињата, а со тоа неминовно има и разлики во растењето, сфаќањата и начините на живот. Постарите генерации пораснаа во време со помала удобност, со побрзо созревање, но и повеќе мачење. Денешните деца растат со многу поголемо уживање, детството им трае подолго, но и помалку се подготвени за „камшикувањето“ на животот, а имаат помалку трпение за проблемите кои се јавуваат при растењето.

Сепак, иако болката на поетот и на оној што ја рецитира е сосема разбирлива, исто како што „извини за поедноставните времиња“ не значи дека тие времиња биле навистина подобри. И не значи дека е полошо што децата сега растат „подолго“, што подоцна влегуваат во вработување, брак и сите други возрасни работи.

Старите времиња можеби имаа некои поизразени вредности, но имаа и повеќе ограничувања, како и многу работи што треба да се преиспитаат и надминат денес, како фразата „женски, па ајде да сечеме“.

Секој родител сака да ги заштити своите деца од тешкотиите низ кои поминале и тоа веројатно е нормално. Безусловната љубов кон потомството веројатно не бара да добиеме некаква „благодарност“ или да очекуваме децата да бидат исти како нас.

Мика Антиќ секако убаво изрази раздор помеѓу односот кон децата тогаш, и денес, но неговите зборови не треба да се сфатат како „голема вистина“