Ја мразел мајка си, а потоа ја дознал вистината која го скршила!

Со години ја мразел својата мајка, но потоа ја дознал вистината која го скршила. Мајка ми имаше само едно око. Ја мразев! Беше срам за нас. Во нашето училиште подготвуваше храна за учениците и наставниците. Еден ден додека сè уште бев во тоа училиште, мајка ми дојде во мојот клас да ме поздрави. Многу ми беше срам. Како можеше таа да ми го направи ова? Ја игнорирав, ѝ погледнав на омраза и побегнав.

Подоцна, соучениците ме исмеваа: „Уф, мајка ти има само едно око!“ Паѓав на земја и сакав мајка ми само да исчезне. Кога повторно ја видов, станав и и реков: „Не можам да те гледам, подобро да умреш!“ Мајка ми ништо не одговори… Ниту еден момент не застанав да размислувам што и кажав. Бев толку полн со гнев во себе, незаинтересиран за нејзините чувства. Сакав да ја напуштам куќата и никогаш повеќе да немам ништо со неа.

Во подоцнежниот живот научив многу и напорно. Така, добив шанса да одам во Сингапур да студирам. Имав среќа. Се оженив, купив куќа и имав деца. Бев среќен со мојот живот, децата и се околу мене, иако продолжив да живеам во туѓа земја. Но, еден ден, мајка ми дојде да ме посети. Таа не ме видела со години, ниту пак ги видела своите внуци. Таа се појави на вратата. Моите деца почнаа да ја исмејуваат. Се развикав по неа затоа што таа само се појави така, непоканета.

Ѝ викнав: „Како се осмелиш да дојдеш кај мене дома и да ги плашиш моите деца? Бегај одовде сега!“ Мајката само тивко одговорила: „Извини, сигурно сум ја згрешила куќата“ и исчезна. И тогаш, еден ден, по неколку години, писмото дојде кај мене дома. Бев поканет да се вратам во мојот роден град за годишнината од дипломирањето. Ја излажав сопругата дека морам да одам на службен пат. По прославата, од некоја љубопитност застанав кај нашиот стар дом.

Кога ме видоа, соседите ми кажаа дека мајка ми починала. Не пуштив ниту една солза. Ми дадоа писмо за кое рекоа дека е од неа. Таа напиша:

„Драг мој син, цело време размислував за тебе. Извини што дојдов кај тебе дома и ги исплашив твоите деца. Мило ми беше што слушнав дека си успеал во животот и дека ќе дојдеш овде да ја прославиш матурата. Можеби нема да можам ни да станам од кревет за да те видам. Жал ми е што отсекогаш сум ти била товар и срам. Види, кога беше дете се случи несреќа каде што го изгуби едното око.

Како мајка, не можев да поднесам да пораснеш без едно око. Докторите те прегледаа и ми рекоа дека е можно. Тогаш ти дадов едно око. Бев толку горда што мојот син го гледа светот за мене, со тоа око. Со љубов, за тебе секогаш… Твојата мајка“