Сиромашни, немате пари за нас! Жена доживеала Шок во фризерски салон: Сакав само да се шишам, а добив еден куп непријатни зборови!

Во редакцискиот мејл пристигна една многу интересна исповед на жена од Скопје, која ја препишуваме во целост.
Уште на почеток, да разјасниме една работа: тоа што не се шминкам и не сум дотерана, не значи дека сум сиромашна и дека немам пари. Тоа само значи дека трошам пари на други работи, книги, кино, театар, а физичкиот изглед не ми е најважен. Помеѓу книгата и фустанот, јас ќе ја изберам книгата.

Се занимавам со работа што ја сакам, добро заработувам, ни премногу ни премалку, имам само она што ми треба за пристоен живот. Од друга страна, немам проблем со дотерани и нашминкани жени – ако ви се допаѓа и ве прави среќна, повелете. (Моето мото е: правете се што ве прави среќни, сè додека не повредите друго човечко суштество или не направите нешто лошо.) Значи, сакам да гледам жена нашминкана и негувана, но не сакам сама да се шминкам. Не можам, ме мрази, тоа го гледам како губење време, што и да е.

Јас немам проблем со другите, но другите имаат проблем со мене и оттаму почнува пеколот. Цел живот ги трпем тие прекорни погледи, особено кога влегувам во бутици и луксузни продавници затоа што продавачките штом ме видат облечена нормално, без штикли и шминка, им се чини дека само така влегувам да си потрошам од моето време. Не знам дали ви е познато тоа чувство, но јас го имам долго време. Тој речиси презирен поглед и мерење од глава до пети и скенирање на тоа што го носам…

Можеби беше во ред кога бев сиромашен студент, но сега како некој што чесно си го заработува лебот, можам да си дозволам скапи работи. Реално. Меѓутоа, тоа чувство на отфрленост и ништожност ме придружува секогаш кога влегувам во луксузен салон, бутик или продавница. Не се чувствувам удобно затоа што не личам на нив. Се чувствувам помалку вредна.

Сега доаѓаме до главната приказна. Што ќе правам, неопходен беше ваков вовед. Решив да ги скратам врвовите, косата ми порасна, па ќе ја освежам малку. На пат на работа се отвори нов фризерски салон, па си реков да видиме какви се цените, на пат е зошто да не… ценовникот никаде не го видов, па решив да прашам колку би чинела услугата за шишање.

Влегувам насмеана, ги поздравувам и прашувам колку чини фризурата. Добив одговор без насмевка и повторно тој презирен поглед. Се заблагодарив и почнав да си одам, кога слушнав шепот од еден од нив: „Кутро, и онака нема пари овде да се шиша“. Малку се стуткав додека заминував бидејќи тие зборови навистина ме погодија. Како можеше да знае дали имам пари или не, а потоа видов дека сум облечена во обична бела маичка, патики и фармерки, без навестување шминка. Повторно, некој си дозволи да ја процени мојата финансиска состојба врз основа на мојата гардероба.

За среќа, најдов уште еден фризерски салон, исто така во соседството, каде што не добив презирен изглед, а фризурата е многу поприфатлива. Па, тоа беше моето искуство, кое воопшто не беше пријатно. За жал, живееме во свет каде што е како добар ден, па очекувам дека повторно ќе добијам презиме, но така е, нема да се менувам за други.